✍ عشق ورزیدن و محبت خداوند به بندگان امری بدیهی و روشن اس

✍ عشق ورزیدن و محبت خداوند به بندگان امری بدیهی و روشن است ودر عین حال قابل قیاس با محبتهای زمینی و دنیایی نیست چرا که در محبت از جنس زمینی نوعی انفعال و انعطاف وجود دارد در حالی که وجود خداوند از انفعال، منزه و پاک می باشد.
ما انسانها برای رسیدن به اهداف خویش محبت می ورزیم در حالی که خداوند غنی مطلق است و نیازی ندارد لذا محبت او به بندگان با محبت ما نسبت به دیگران متفاوت است.
این که خداوند به ما وجود بخشیده و ما را از عدم و نیستی به سمت وجود و هستی سوق داده، نشان از محبت بیکران الهی است. محبت خداوند صرفا به خلق و ایجاد و وجود ختم نمی شود بلکه این محبت دائما و استمرارا همه ذرات وجود را فرا گرفته تا جایی که اگر یک لحظه نظر لطف الهی از نظام خلقت برگردد جز عدم و نیستی چیزی حاصل نمی شود.خداوند رزق مکرر خود را چه ازحیث مادی و چه از حیث معنوی نصیب بندگان خود می نماید وهمواره بندگان خویش را درچتر حمایت خود قرار می دهد.
خلق و آفرینش انسان نوعی محبت است و تبیین راه مستقیم به واسطه قرآن و پیامبران نیز نوع دیگری از محبت و لطف الهی. لذا همواره و تا ابد چراغ محبت الهی از جانب خداوندبرای بندگان روشن است.
خداوند متعال در حدیث قدسی می فرماید: یا ابن آدم، خلقت الأشیاء لأجلک، و خلقتک لأجلی [1] "ای پسر آدم همه چیز را برای تو آفریدم و تو را برای خودم".که این روایت نشان از محبت شدید خدای متعال نسبت به انسان است.
خداوند با بخشیدن ظرفیتهای بالا به انسان به او چنین توانایی را داده است که با عمل خود جلب محبت نماید و علاوه بر محبت تکوینی و ابتدائی، خود را از محبت ثانوی نیز بهره مند گرداند لذا هرچقدر انسان به صفات جمال و جلال الهی نزدیک تر شود ظرفیت پذیرش محبت بیشتر را نیز دارا خواهد بود.
در آیات قرآن خداوند دوست داشتن و عشق خود نسبت به برخی از بندگانش را بیان می نماید به عنوان نمونه خداوند می فرماید:
وَ اللَّهُ یُحِبُّ الصَّابِرینَ "؛[2] خداوند استقامت کنندگان را دوست دارد.در اینجا کسانی که اهل صبر باشند و خود را به صفت صابر بودن خداوند نزدیک گردانند محبوب خداوند خواهند بود .
ویا در جای دیگر چنین می گوید: فَإِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُتَّقینَ "؛[3] خداوند پرهیزکاران را دوست دارد.تقوا نیز عامل جلب وجذب محبت ازجانب خداست .
این نوع محبت در آیات دیگر قرآن نیز دیده می شود.جایی که خداوند می فرماید: إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُتَوَکِّلینَ"؛[4] خداوند متوکلان را دوست دارد. در اینجا صفت توکل عامل مهم محبوب شدن انسان است .
و به همین ترتیب آنجا که می فرماید: إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ التَّوَّابینَ وَ یُحِبُّ الْمُتَطَهِّرینَ "؛[5] خداوند توبه کنندگان را دوست دارد و پاکان را (نیز) دوست دارد.توبه و طهارت ظاهری و باطنی ازعوامل جلب محبت معرفی شده است.
إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُحْسِنینَ "؛[6] خداوند، نیکوکاران را دوست دارد.
إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الَّذینَ یُقاتِلُونَ فی‏ سَبیلِهِ..."؛[7] خداوند کسانی را دوست می دارد که در راه او پیکار می کنند.
إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُقْسِطینَ "؛[8] خدا عادلان را دوست دارد.
این آیات نیز نشانه محبت خداوند به نیکوکاران و مجاهدان و عادلان است.اینها گروهی از انسان ها هستند که مورد محبت خدا قرار گرفته و خداوند آنان را دوست دارد.این گروهها با تثبیت صفات الهی دروجود خود، شایستگی دریافت محبت ویژه الهی را بدست آورده اند.
محبت خداوند به بندگان گاهی واضح و روشن است و انسان با کمترین توجه آن را می فهمد همچون نعمتهایی که در پیرامون خود می بینیم. اما گاهی برخی ازنعمتها با چشم سر قابل مشاهده نیست و به همین علت ازدیده ها پنهان می ماند درحالی که آنها نیز بالاترین مصادیق محبت خداوند به انسان است.به عنوان مثال فطرت پاک انسان و معرفت فطری او و عقلی که خداوند در وجود او نهادینه کرده ازجمله نشانه های محبت الهی در وجود انسان است که گاهی ما از آنها غفلت می کنیم.

1 فیض کاشانی، محمد بن شاه مرتضی‌، علم الیقین‌، بیدارفر، محسن‌، قم‌، انتشارات بیدار، 1418 ق‌، ج1، ص 507
2 سوره آل عمران(3)، آیه 146
3 سوره آل عمران(3)، 76آیه
4 سوره آل عمران(3)،آیه159
5 سوره بقره(2)،آیه 222
6سوره بقره (2)،آیه 195.
7 سوره صف(61)، آیه4
8 سوره مائده(5)،آیه 42