زن ازقصه اومدبیرون،دوییدتاکافه،اومدباصورت سرخ و موی پریشو

زن‌ازقصه‌اومدبیرون،دوییدتاکافه،اومدباصورت‌سرخ‌و موی‌پریشون‌ونفس‌نفس،دلربانشست‌روبروی‌مردی که‌اَزیه‌قصه‌دیگه‌فرارکرده‌بود،گفت‌دیدی‌شد؟
دیدی‌گفتم‌میشه؟
مردنگاهش‌کرد،دست‌بردتوموهای‌نرم‌زن.
زن‌گفت‌تو‌نمیخواستی.
مردگفت‌دیوونه‌ماداریم‌خواب‌می‌بینیم.
زن‌هیچی‌نگفت.
کافه‌چی‌براشون‌لیمونادوکیک‌آورد‌بارادیو.
رادیوروروشن‌کردن،صدای‌نویسنده‌میومد‌که‌اسم‌زن‌رو صدامی‌زد،غم‌داشت‌صداش.
مردگفت‌نیگاچقدقشنگ‌میگه‌اسم‌تورو،دوستت‌داره. زن‌گفت‌آخر‌قصه‌می‌خوادمنوبکشه،این‌دوست‌داشتنه؟ مردگفت‌نویسنده‌هافقط‌زنهایی‌روکه‌دوست‌دارن‌‌تو قصه‌هامی‌کشن،اونایی‌که‌نشده‌توزندگی‌واقعی‌ببوسن. زن‌گفت‌توازکجامی‌دونی؟
مردگفت‌من‌توقصه‌خودم‌نویسنده‌ام،
همون‌نویسنده‌ای‌که‌قصه‌تو‌رونوشته.
زن‌گفت‌این‌صدای‌توئه‌اَزرادیومیاد؟
مردگفت‌نیگاچه‌قشنگ‌میگم‌اسمت‌رو.
زن‌گفت‌دوستم‌داری؟
مردگفت‌دیوونه‌ما‌داریم‌خواب‌می‌بینیم.💛🌱