این روز ها، آدم ها آنقدر از هم دورند که به جای صدای پای یکدیگر ناقوس مرگ را میشنوند و آنقدر به هم نزدیکند که حالِ خوب پوشالی یکدیگر را تشخیص نمیدهند.

وقتی ساعت ها بین این جماعت در سکوت کامل قدم میزنم،
اجتماعی از جماعتی را میبینم که به هم ربطی ندارند اما بی ربط به یکدیگر هم نیستند.

شاید اگر آدمهای زندگیمان هر ۲۴ ساعت به صورت خودکار عوض میشد
قدر یکدیگر را بیشتر میفهمیدیم
به گمانم یادمان رفته که ما موجودی میرا هستیم و زمانی به کوتاهی یک عمر را کنارهم زندگی میکنیم.
وقتی پابرهنه وسط غم هایم بوی زندگی را استشمام میکنم
دلم به حال خودم و این جماعت میسوزد چون یادمان رفته است که ما فرصت زندگی کردنمان را به اسارت افکارمان درآمدیم .
غم هست ،
زیادهم هست
اما
بیاید از تسلسل غم ها به چرخه ی طبیعت برگردیم و به گونه ای زندگی کنیم که گویی فقط یک روز را در این کره ی خاکی سپری خواهیم کرد

#سِودا
#دلنوشته
#خودم_نوشته

▪︎ - ¹⁶ شهریورماهِ ¹⁴⁰¹ - ▪︎
⁰¹.²⁶