اغراق نمیکنم که بگم بی حوصله ترین فرد روی کره زمین شدم ول

اغراق نمیکنم که بگم بی حوصله ترین فرد روی کره زمین شدم ولی میتونم بگم یکی از بی حوصله ترین آدم های روی کره زمین شدم. برای از بین بردنش هم یه کارایی کردم ولی به درد نخورده.


عده ای هم هستند که هی میخندند. به رنگ موها، به شرایط کاری، به دوست داشتن آدم ها و غیره و هی باید تحمل کرد و گفت که اصلا الهی صد هزار مرتبه شکر که این ها میخندند.

یک سری هستن تا تقی به توقی میخورد زنگ میزنند و خبرت می کنند بیا اینجا، یا می آیند اینجا، یا بهرحال جایی میبینی شان، یک سری هم هستند نمی شود دید. دورند مثل .... جان. یا چیزی مثل نورند که در پستوی خانه نهان باید کرد. فقط بدبختی اینجاست خانه، خانه ی ......، خانه ی ...... است.



می بیند دلیل های گریه کردنم مسخره است. احمقانه است، کوچک است ولی زیاد است. از توان و تحمل خارج کننده است.



دلم میخواهد به جای گوش دادن به هزار و یک درد دل مسخره کسی باشد که الان برایم از این ها بخواند:

+ گفتمش چرا ماه پیشانو جان تو بلایی؟ جونِ جونم آخ جونِ جونم

_ گفت بلا نگو خرمن گیسوم هست طلایی! جونِ جونم آی جونِ جونم...

*بشنوید