نقد فیلم آیلین

آیلین به کارگردانی ویلیام اولدروید تصویر سیاهی از روان انسان در اِشِل یک رسانه به نمایش می‌گذارد و در بسیاری از جاها فیلمنامه‌نویس، آتوسا مشفق، میان وهم و تخیل گیر کرده است. برای بیننده اصلا مهم نیست فیلمنامه این اثر که احیانا در ژانر روانشناسی است کسی نوشته که پدرش ایرانی بوده و در آمریکا به دنیا آمده. اما گفتار فیلم از همان ابتدا به دنبال غرایز جنسی می‌گردد و همه تخیلاتی که به توهم تبدیل می‌شود را ناشی از عدم رفع شدگی این مسائل در انسان عنوان می‌کند. من این حرف از فروید را می‌پذیرم که: همه بیماری‌های روانی نشات گرفته از عدم مرتفع شدن امیال جنسی در انسان است اما این گفتمان را در مدیوم سینما نمی‌توان پذیرفت چرا که هرچه جلوتر رویم بعد می‌شود همانی که برداشت غلط از روشن‌فکری مارکی دوساد داشتیم و شعار دادیم: ما هرآنچه شما می‌خواهید، نشانتان می‌دهیم. این برداشت غلط در سطح و عمق فیلم نفوذ کرده و واقعیت آن است که ما با «آیلین» فیلم همذات‌پنداری نمی‌کنیم بلکه تنها احساس ترحم نسبت به او پیدا کرده‌ایم. مسئله این است که آیا کسانی که در یک بیمارستان روانی یا کانونی برای اصلاح و تربیت کار می‌کنند، خود در نهایت شبیه به آنها می‌شوند یا صرفا مانند، اِروین د.یالوم برای تکمیل تحقیقات به آنجا آمده‌اند؟. ما رفتار دیگر کارمندان را که ناشی از شناخت غلط است با «آیلین» می‎‌بینیم اما این دیدن برای ما به اندازه تخیلات جنسی او هیجان‌انگیز نیست. این هیجان‌انگیز نبودن دغدغه‌ی کارگردان است که تلاش می‌کند نشان دهد چیزهایی را که ما از یک فیلم در این ژانر انتظار داریم؛ اما اتفاقا سینما جایی است که ما باید چیزهایی ببینیم که انتظار تماشای آن را نداریم و...
برای مطالعه متن کامل از لینک زیر استفاده کنید.
longtake.ir/mag/?p=25021