احمد نادری نماینده مردم تهران ری شمیرانات اسلامشهر و
🔹احمد نادری، نماینده مردم تهران، ری، شمیرانات، اسلامشهر و پردیس و عضو هیأت رییسه مجلس شورای اسلامی، در نطق میاندستور خود با انتقاد شدید از عقبماندگی دستمزدها نسبت به تورم و تعلل در اجرای قانون کالابرگ، تأکید کرد که ایران مقتدر تنها با شنیدن صدای بیصدایان و تأمین امنیت سفره مردم محقق میشود.
🔹مستضعفانی که امروز زیر عناوین سرد «دهک اول و دوم» در جدولهای آماری پنهان شدهاند، همان مردمیاند که در سختترین بزنگاههای تاریخ این سرزمین، بیهیاهو پای کار ایران ما ایستادهاند و کشور را حفظ کردهاند. آنان ولینعمتان حقیقی ما هستند، نه «اعدادی» در گزارشها. اما سیاستهای اقتصادی موجود، این ولینعمتان را درگیر یک «بازی بقا» کرده است؛ بازی تلخی که در آن، دغدغه ارتقای کیفیت زندگی جای خود را به ترس از تأمین نان و اجارة خانه داده است.»
🔹در این میان، «صدای بیصدایان» کجا شنیده میشود؟ کسانی که نه تریبون رسانهای دارند، نه دسترسی به قدرت؛ همانهایی که در تصمیمگیریها اغلب به «دهک» تقلیل مییابند، درحالیکه هر یک، انسانی با کرامت، خانواده، آرزو و رنج است. اگر سیاستگذاری اقتصادی، بیش از هر چیز به سیگنال گروههای پرقدرت و پرصدا واکنش نشان دهد و این بیصدایان را نبیند، فاصله حاکمیت و جامعه عمیقتر خواهد شد. ایران مقتدر، بر شانههای همین مردم خاموش استوار است؛ اگر آنان احساس طرد و نادیدهگرفتهشدن کنند، اقتدار ملی نیز آسیب میبیند.»
🔹رفع ناترازی بودجه خانوارهای کمدرآمد، بدون حضور یک «دولت قوی» ممکن نیست. دولتِ قوی را نباید با دولتِ بزرگ یا دولت کوچک اشتباه گرفت. دولتِ قوی، دولتی است که در دفاع از معیشت فرودستان، در تنظیم عادلانه بازار کار و در تضمین حداقلهای زندگی شرافتمندانه برای همه شهروندان، اراده و توان مداخلة مؤثر دارد. چنین دولتی، دستمزد را «نرخ بقا» نمیبیند، بلکه آن را مؤلفة امنیت عمومی و سرمایه اجتماعی میداند.»
🔹برای حفظ و تقویت این انسجام ملی، راهی جز اولویتدادن به عدالت و معیشت آنان وجود ندارد. بهجای امتیاز دادن به جریانهای سیاسی، گروههای ذینفع و حلقههای خاص، باید سیاستهایی را برگزینیم که بیشترین شمول و دربرگیری را در جامعه داشته باشد؛ سیاستهایی که کرامت اکثریت خاموش را محور قرار دهد، نه منافع اقلیت پرصدا را. نمونة روشن چنین رویکردی، شنیدن صدای بیصدایان و دیدن نیروی کار است؛ همان مردمی که عمده ایرانیان را تشکیل میدهند و ستونهای واقعی اقتدار و پیشرفت ایران ما هستند.
@ahmadnaderi_ir
🔹مستضعفانی که امروز زیر عناوین سرد «دهک اول و دوم» در جدولهای آماری پنهان شدهاند، همان مردمیاند که در سختترین بزنگاههای تاریخ این سرزمین، بیهیاهو پای کار ایران ما ایستادهاند و کشور را حفظ کردهاند. آنان ولینعمتان حقیقی ما هستند، نه «اعدادی» در گزارشها. اما سیاستهای اقتصادی موجود، این ولینعمتان را درگیر یک «بازی بقا» کرده است؛ بازی تلخی که در آن، دغدغه ارتقای کیفیت زندگی جای خود را به ترس از تأمین نان و اجارة خانه داده است.»
🔹در این میان، «صدای بیصدایان» کجا شنیده میشود؟ کسانی که نه تریبون رسانهای دارند، نه دسترسی به قدرت؛ همانهایی که در تصمیمگیریها اغلب به «دهک» تقلیل مییابند، درحالیکه هر یک، انسانی با کرامت، خانواده، آرزو و رنج است. اگر سیاستگذاری اقتصادی، بیش از هر چیز به سیگنال گروههای پرقدرت و پرصدا واکنش نشان دهد و این بیصدایان را نبیند، فاصله حاکمیت و جامعه عمیقتر خواهد شد. ایران مقتدر، بر شانههای همین مردم خاموش استوار است؛ اگر آنان احساس طرد و نادیدهگرفتهشدن کنند، اقتدار ملی نیز آسیب میبیند.»
🔹رفع ناترازی بودجه خانوارهای کمدرآمد، بدون حضور یک «دولت قوی» ممکن نیست. دولتِ قوی را نباید با دولتِ بزرگ یا دولت کوچک اشتباه گرفت. دولتِ قوی، دولتی است که در دفاع از معیشت فرودستان، در تنظیم عادلانه بازار کار و در تضمین حداقلهای زندگی شرافتمندانه برای همه شهروندان، اراده و توان مداخلة مؤثر دارد. چنین دولتی، دستمزد را «نرخ بقا» نمیبیند، بلکه آن را مؤلفة امنیت عمومی و سرمایه اجتماعی میداند.»
🔹برای حفظ و تقویت این انسجام ملی، راهی جز اولویتدادن به عدالت و معیشت آنان وجود ندارد. بهجای امتیاز دادن به جریانهای سیاسی، گروههای ذینفع و حلقههای خاص، باید سیاستهایی را برگزینیم که بیشترین شمول و دربرگیری را در جامعه داشته باشد؛ سیاستهایی که کرامت اکثریت خاموش را محور قرار دهد، نه منافع اقلیت پرصدا را. نمونة روشن چنین رویکردی، شنیدن صدای بیصدایان و دیدن نیروی کار است؛ همان مردمی که عمده ایرانیان را تشکیل میدهند و ستونهای واقعی اقتدار و پیشرفت ایران ما هستند.
@ahmadnaderi_ir
- ۲.۷k
- ۰۵ آذر ۱۴۰۴
دیدگاه ها (۱)
در حال بارگزاری
خطا در دریافت مطلب های مرتبط