بنابر اسناد تاریخی

‍
بنابر اسناد تاریخی:
وعده‌ی سرزمینیِ بسیار گسترده به ابراهیم داده می‌شود، نه مستقیماً به اسرائیل
در سِفر پیدایش فصل ۱۵، آیه ۱۸ آمده است:
«در آن روز یهوه با ابرام عهد کرد و گفت:
به ذریت تو این زمین را دادم، از نهر مصر تا نهر بزرگ، نهر فرات.»
(عبری: מִנְּהַר מִצְרַיִם עַד הַנָּהָר הַגָּדוֹל נְהַר־פְּרָת)
همان شعار «از نیل تا فرات
سپس این وعده در خروج ۲۳:۳۱ تکرار می‌شود:
«حدود تو را از دریای سرخ تا دریای فلسطینیان، و از صحرا تا نهر (فرات) خواهم نهاد.»
در کتاب دوم سموئیل ۸:۳ و اول پادشاهان ۴:۲۱ می‌گوید:
«سلیمان بر تمام پادشاهی‌ها از نهر (فرات) تا زمین فلسطینیان و تا سرحد مصر سلطنت می‌کرد
در تلمود و تفاسیر ربّی (مثل راشی و ابن‌عزرا) این وعده نه به گسترش فیزیکی سرزمین، بلکه به معنای:
«گسترش نفوذ روح توحید در سراسر سرزمینی که میان دو رود بزرگ (دو تمدن) قرار دارد یعنی مقصود گسترش ارزش‌های ابراهیمی است، نه تصرف جغرافیایی و در متون دینی اصلی بنی‌اسرائیل پشتیبانیِ مشروع ندارد و بیشتر تفسیری ایدئولوژیک و سکولار است که از وعده‌های باستانی برای مشروعیت سیاسی استفاده می‌کند