شمعیم و دلی مشعله افروز و دگر هیچ

شمعیم و دلی مشعله افروز و دگر هیچ
 شب تا به سحر گریه ی جانسوز و دگر هیچ

افسانه بُِوَد معنی دیدار که دادند
 در پرده یکی وعده ی مرموز و دگر هیچ

خواهی که شوی با خبر از کشف و کرامات
 مردانگی و عشق بیاموز و دگر هیچ

زین قوم چه خواهی که بهین پیشه ودانش
 گهواره تراشند و کفن دوز و دگر هیچ

زین مدرسه هرگز مطلب علم که این جاست
 لوحی سیه و چند بدآموز و دگر هیچ

روح پدرم شاد که می گفت به استاد
 فرزند مرا عشق بیاموز و دگر هیچ

خواهد بدل عمر بهار از همه گیتی
 دیدار رخ یار دل افروز  و دگر هیچ
 
ملک الشعرای بهار