کدام یارجان؟

میدونی یارجان داشتم به چی فکر میکردم؟
به اینکه من کدوم یارجان رو بیشتر دوست دارم؟
یارجانی که همکار و دوستم بود...
حال و هوای حرف زدن روی کار...
صحبت کردن از مشترکات مورد علاقه دوتاییمون...
از دیوانگی ها گفتن و دیوانه وار زندگی کردن...
یا یارجانی که همسر بود و همراه...
تکیه گاه تنهایی ها...
معجون بینظیر عشق و عقل...
یا یارجانی که نیست اما گاهگاهی خبر موفقیت هایش از گوشه و کنار میرسد...
بعد دیدم من این یارجانی که نیست اما موفق است بیشتر دوست دارم تا یارجانی که کنارم بود و مأیوس...
و به آن یارجانی که همسر بود بیشتر نیاز دارم تا همراه دلتنگی هایم شود و با او سختی های مسیر زندگی را راحت تر از سر رد کنم...
اما امان از آن یارجانی که دوست بود و همکار و همفکر و هم مسیر...
من دلتنگ آن یارجانم...
من تشنه یکبار دیگر دیدنش هستم...
من آن یارجان را عاشق بودم...
و این روزها بیش از هر زمان جای خالی او را حس میکنم که با هیچ چیزی پر نمیشود...
آری!
میشود قید دست و بوسه و آغوش را زد...
میشود بیخیال افتخارات و موفقیت ها شد..
اما جای خالی همکلام را با چه چیزی پر کنم‌؟
جای خالی دوست را؟