پروردگارا

پروردگارا...!

میخوانمت از پشت درب های بسته در انتهایی ترین فصـــل آفرینش...
تا کِی در سکوتــــــــــ می مانی ای رویای رحمــــانی تر از باران...؟

من در میهمانی سبزِ واژه ها ،آواي تـــو را شنیدم و زیر باران صدایتـــــــ کردم...!

و تو در نــــگاهی ‍‍‍ژرفـــــــــــ با لهجه شیرین یاسمن ها جوابم دادی...



پیکره یخ زده دشت ها و روح مرده اش را طراوتي با شكوه بخشيدي...

و بر شکوفه هایتــــــ بوی سرسبزی و به بلبلانتـــــ آوای سرمستی...!

و به غنچه های نو شکفته ات رنگ زندگی و بر چشمه های جوشانت بوی
خوش تازگی ...


ای زیباترین

بخششي نما و مرا تا انبوه ابرهای بهاری به همراه مرغان مهاجر پرواز ده...

كه اين بهار بي رحمت و لطف و بخششت، بهـــــــــــــــــــاری نشــــاید...!