و تو که نیستی

و تو که نیستی
دلم به کوچه نمی زند
پایم به خیابان کشیده نمی شود
و دستم نمی رود
- نامه کند دلتنگی های هر غروبم را..‌‌...
تو که نیستی
چشمهایم زائر ِ افق غمزده ست
مسافری معطّل
در نگاه ِ خیس ِ ایستگاه ِ تآخیر
بی بدرقه ی خاتون ِ ماه...
تو که نیستی
جا می ماند از قطار ِ فصل
بهار با چمدان ِ خاطره
جا می ماند از کوچ
- پرنده ی جَلد ِ سوت های من
در غربت ِ بی آفتاب‌‌‌...

چقدر تو نیستی را
پشت ِ پنجره ی بارنخورده ی کوپه ی خالی از تو
ادامه بدهم !
که عادت به تکرار نبرم...
آه ..امّا
تکرار ِ نام تو
تکرار ِ خاطره ست
تکرار اتتظار
تکرار سفر
تکرار سوت زدن ها
- در باغراهه ی غربت وُ غروب
تکرار تو نیستی
مرهم ِ زخم های عاشق ِ در من است..
تو نیستی
و من که خاطره های با تو را
مثل روزهای دورئ از تو
مثل پرسه در شعر ِ شب های یلدا
تکرار می کنم
تو....نیستی...‌.!!!....