من همیشه فکر کردم. شاید اونقدر که فکر کردم، عمل نکرده باش

من همیشه فکر کردم. شاید اونقدر که فکر کردم، عمل نکرده باشم. شاید حتی اونقدر سعی نکرده باشم راجع‌به فکرام حرف بزنم. ولی همیشه خیلی خیلی فکر کردم.
به آدم‌ها و چشم‌ها و دست‌هاشون نگاه کردم و فکر کردم. به حرف‌هاشون نگاه کردم و فکر کردم. به لب‌هاشون وقتی موقع حرف‌زدن تکون می‌خوره، دکمه‌هاشون وقتی جابه‌جا بسته می‌شه، به قدم‌هاشون وقتی آروم راه می‌رن یا وقتی استرس دارن و عجیب‌غریب و کج‌وکوله حرکت می‌کنن.
به همه‌چیز فکر کردم.
اما خیلی‌وقت‌ها، نتونستم بگم که دارم بهت فکر‌ می‌کنم و سکوتم رو بد برداشت نکن. اگه حواسم به جمله‌ی قبلیت نبود بخاطر این بود که داشتم به خود تو فکر‌ می‌کردم و این بی‌حواسیم رو بد برداشت نکن.

ماها به آدم‌ها و کارهاشون خیلی فکر‌ می‌کنیم. اما نمی‌تونیم همه‌ی فکرهامون رو به زبون بیاریم چون بد می‌شه. چون شاید خیلی‌وقت‌ها فهمیده نشیم.
شاید خیلی موقع‌ها قضاوت شیم.
گاهی هم دیگه به کسی فکر نمی‌کنی. دیگه به آدمی نگاه نمی‌کنی و حتی بهش فکر هم نمی‌کنی؛ اما اونقدر سکوت کردی و سکوت کردی، که باز هم اشتباه فهمیده می‌شی.
من که همیشه می‌گم؛ زبون من چشمامه. اگه خیلی بهت نگاه می‌کنم، یعنی هنوزم، خیلی بهت فکر‌ می‌کنم.


▪شاید بهترین توصیف این روز‌های ما این جمله از "امیل زولا" باشه: حقیقت در‌حال پیشروی است، و هیچ چیز نمی‌تواند جلویش را بگیرد.



۱۴۰۱۱۰۱۱