پارت هشتم افول ستاره

چهره اش زيادی زيبا و پاک بود و پوست شيری رنگش كه حالا رنگ پريده تر از هميشه بود ، به اين زيبايی می افزود...
لب های قلوه ای و بينی كوچيک...
خدا برای خلق اين اثر حسابی وقت صرف كرده بود و اينو تهيونگ بيشتر از هر كس ديگه
ميدونست اون چه قدر به مخلوقاتش اهميت ميده.
ازش خواسته بودن تا خودش رو يه انسان معرفی كنه ، اما وی انسان نبود...
نمی تونست به پسرک رو به روش دروغ بگه چون وجودش از جنس صداقت بود...
در نتيجه از كالبد يه دانشجوی خرخون و شاد به كالبد واقعی خودش برگشت...
به همون اندازه سرد و تاريک...
سمت صندلی چرخ داری كه كنار تخت پسرک قرار داشت رفت و بدون هيچ حرفی روش
نشست...
نمی دونست چه طور با اون پسر ارتباط برقرار كنه...هر روشی هم كه بلد بود برای پسر
ساكت و خجالتی رو به روش مناسب نميديد!
در حالی كه با خودش در جنگ بود تا چه طور با پسرک حرف بزنه ، صدای دلنشين جانگ
كوک تو گوش هاش اكو شد:از آشنایی باهات خوشبختم تهیونگ...
لبخند درخشانی به چشم های سرد مقابلش زد و با دراز كردن دستش سمت مرد منتظر بهش
خيره شد تا متقابلا دستش رو بگيره...اما با گذر چند لحظه اين اتفاق نيوفتاد...