.
.
یافته جدیدی که می تواند جایزه نوبل فیزیک ۲۰۱۱ را به چالش بکشد
گروهی از فیزیکدانان باور دارند که روند انبساط کیهان دارای نرخ فزاینده‌ای نیست.
پیشتر در سال ۲۰۱۱، سه ستاره‌شناس به خاطر یافته‌ی خود درباره‌ی انبساط کیهان برنده‌ی جایزه‌ی نوبل شدند. یافته‌ی آنها در واقع بیانگر این نکته بود که کیهان نه تنها همواره در حال انبساط است، بلکه این انبساط با یک نرخ فزاینده رخ می‌دهد.
یافته‌ی فوق در آن زمان مورد قبول اکثریت واقع شد و این ایده که جهان ما توسط انرژی ناشناخته و رازآلودی به نام انرژی تاریک تحت سیطره است نیز مورد پذیرش گسترده واقع شد و از سویی هم مدل استاندارد کیهان‌شناسی را برای همیشه دچار تغییر کرد. اما اکنون دسته‌ای از فیزیکدانان به این نتیجه رسیده‌اند که یافته‌ی فوق شاید دارای خطاهایی باشد و به عبارتی ممکن است نادرست بوده باشد. این گروه از دانشمندان، اطلاعات بسیار بیشتری را به منظور پشتیبانی از ایده‌ی خودشان در اختیار دارند.
برای اینکه اندکی دقیق‌تر موضوع را بررسی کنیم، بهتر است کمی به عقب بازگردیم. جایزه‌ی نوبل فیزیک در سال ۲۰۱۱ به سه ستاره‌شناس به نام‌های سال پرلماتر (Saul Perlmutter) از دانشگاه کالیفرنیا، برکلی؛ آدام ریسس (Adam Riess) از دانشگاه جان هاپکینز و برایان اشمیت (Brian Schmidt) از دانشگاه ملی استرالیا رسید.
در طول دهه‌ی ۱۹۹۰ میلادی، این سه دانشمند به عنوان اعضای اصلی سه گروه رقیب به منظور اندازه‌گیری سوپرنوای دوردست Type 1a بودند. این ابرنواراختر از منظومه‌های دوستاره‌ای تشکیل شده که یکی از آنها یک کوتوله‌ی سفید است. ستاره‌های کوتوله‌ی سفید از یکی از متراکم‌ترین اشکال ماده در جهان شناخته شده تا به امروز، ساخته شده‌اند. این شکل از ماده را تنها می‌توانیم پیرامون ستاره‌های نوترونی و سیاه چاله‌ها ببینیم. در حالی که یک کوتوله‌ی سفید معمولی فقط کمی بزرگ‌تر از زمین خواهد بود، اما جرم آن به اندازه‌ای تقریبا برابر با جرم خورشید خواهد رسید. برای اینکه توضیح موضوع ملموس‌تر شود، می‌توانیم از شما بخواهیم تا در ذهنتان ۱،۳۰۰،۰۰۰ کره همانند کره‌ی زمین را درون خورشید جای دهید! حالا چنین ستاره‌ی فوق‌العاده متراکم و در عین حال مرده‌ای را تصور کنید که تحت وزن گرانش خود فروپاشیده می‌شود. ما در اینجا در مورد سطحی از درخشندگی صحبت می‌کنیم که میزان آن حدود ۵ میلیارد بار روشن‌تر از خورشید است. از آنجا که هر ابرنواختر (سوپر نوا) نوع 1a دیگری نیز با حدود همان میزان روشنایی منفجر می‌شود،...
.
یافته جدیدی که می تواند جایزه نوبل فیزیک ۲۰۱۱ را به چالش بکشد
گروهی از فیزیکدانان باور دارند که روند انبساط کیهان دارای نرخ فزاینده‌ای نیست.
پیشتر در سال ۲۰۱۱، سه ستاره‌شناس به خاطر یافته‌ی خود درباره‌ی انبساط کیهان برنده‌ی جایزه‌ی نوبل شدند. یافته‌ی آنها در واقع بیانگر این نکته بود که کیهان نه تنها همواره در حال انبساط است، بلکه این انبساط با یک نرخ فزاینده رخ می‌دهد.
یافته‌ی فوق در آن زمان مورد قبول اکثریت واقع شد و این ایده که جهان ما توسط انرژی ناشناخته و رازآلودی به نام انرژی تاریک تحت سیطره است نیز مورد پذیرش گسترده واقع شد و از سویی هم مدل استاندارد کیهان‌شناسی را برای همیشه دچار تغییر کرد. اما اکنون دسته‌ای از فیزیکدانان به این نتیجه رسیده‌اند که یافته‌ی فوق شاید دارای خطاهایی باشد و به عبارتی ممکن است نادرست بوده باشد. این گروه از دانشمندان، اطلاعات بسیار بیشتری را به منظور پشتیبانی از ایده‌ی خودشان در اختیار دارند.
برای اینکه اندکی دقیق‌تر موضوع را بررسی کنیم، بهتر است کمی به عقب بازگردیم. جایزه‌ی نوبل فیزیک در سال ۲۰۱۱ به سه ستاره‌شناس به نام‌های سال پرلماتر (Saul Perlmutter) از دانشگاه کالیفرنیا، برکلی؛ آدام ریسس (Adam Riess) از دانشگاه جان هاپکینز و برایان اشمیت (Brian Schmidt) از دانشگاه ملی استرالیا رسید.
در طول دهه‌ی ۱۹۹۰ میلادی، این سه دانشمند به عنوان اعضای اصلی سه گروه رقیب به منظور اندازه‌گیری سوپرنوای دوردست Type 1a بودند. این ابرنواراختر از منظومه‌های دوستاره‌ای تشکیل شده که یکی از آنها یک کوتوله‌ی سفید است. ستاره‌های کوتوله‌ی سفید از یکی از متراکم‌ترین اشکال ماده در جهان شناخته شده تا به امروز، ساخته شده‌اند. این شکل از ماده را تنها می‌توانیم پیرامون ستاره‌های نوترونی و سیاه چاله‌ها ببینیم. در حالی که یک کوتوله‌ی سفید معمولی فقط کمی بزرگ‌تر از زمین خواهد بود، اما جرم آن به اندازه‌ای تقریبا برابر با جرم خورشید خواهد رسید. برای اینکه توضیح موضوع ملموس‌تر شود، می‌توانیم از شما بخواهیم تا در ذهنتان ۱،۳۰۰،۰۰۰ کره همانند کره‌ی زمین را درون خورشید جای دهید! حالا چنین ستاره‌ی فوق‌العاده متراکم و در عین حال مرده‌ای را تصور کنید که تحت وزن گرانش خود فروپاشیده می‌شود. ما در اینجا در مورد سطحی از درخشندگی صحبت می‌کنیم که میزان آن حدود ۵ میلیارد بار روشن‌تر از خورشید است. از آنجا که هر ابرنواختر (سوپر نوا) نوع 1a دیگری نیز با حدود همان میزان روشنایی منفجر می‌شود،...
.
۱.۶k
۰۹ اسفند ۱۳۹۷
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.