ایوبیان (عربی: الأيوبيون، کردی: ئه یووبییه کان)، یک حکومت

ایوبیان (عربی: الأيوبيون، کردی: ئه‌یووبییه‌کان)، یک حکومت کُردتبار[۸][۹][۱۰][۱۱][۱۲][۱۳][۱۴][۱۵][۱۶] بود که صلاح‌الدین ایوبی در سال ۱۱۷۱ میلادی به مرکزیت مصر بنیاد گذاشت و نخستین سلسله دوران سلطنت مصر به‌شمار می‌رود. صلاح‌الدین[۱۷][۱۸][۱۹][۲۰][۸][۲۱][۲۲][۲۳][۱۲][۱۳][۱۴][۱۵][۱۶] بود که به عنوان سردار نورالدین زنگی، سلطان سوریه، خدمت می‌کرد. او رهبری لشکر نورالدین را در حمله به مصر و بیرون راندن صلیبیون از آنجا برعهده گرفت و پس از آن، وزیر خلیفه فاطمی، العاضِد، شد. پس از مرگ نورالدین زنگی و عاضد، صلاح‌الدین خود را سلطان مصر خواند و امپراتوری ایجاد کرد که مناطق مصر، شام، یمن، حجاز، طرابلس، برقه، جنوب آناتولی و کردستان در شمال عراق را تحت سلطه گرفت. صلاح‌الدین اولین حاکمی بود که به علت وسعت قلمرو و در اختیار داشتن منطقه حجاز، صاحب لقب افتخاری خادم حرمین شریفین شد و پس از او تمام سلاطین مصر، تا زمان عثمانی، این لقب را گرفتند.[۲۴][۲۵]