بخشش را بخش کن

بخشش را "بخش کن"
محبت را "پخش کن"

غضب "پریشانی" است
نهایتش "پشیمانی" است

هر چه "بضاعتمان" کمتر است
"قضاوتمان" بیشتر است

با "خویشتن داری"
"خویشاوند داری"

به "خشم"
"چشم" نگو

انسان "خوشرو"
گل "خوشبو" ست
"دوست داشتن"
را "دوست بدار"

از" تنفر"
"متنفر" باش

به "مهربانی"
"مهر" بورز

با "آشتی"
"آشتی" کن

و از "جدایی"
"جدا" باش
--------------------------