قلبش شکسته بود و نگاهش به راه بود...

قلبش شکسته بود و نگاهش به راه بود...
پژمرده از ندیدن خورشید و ماه بود

با آنکه رنگ چادر او رفت در مسیر
ازهرطرف اسیر هجوم نگاه بود

درانزوای غربت و در انحصار غم
کار مدام چشم ولبش اشک وآه بود

پشت ستم شکست ز طوفان گریه اش
اویک تنه برای خودش یک سپاه بود

با آنکه نور ماه به چشمش نمی رسید
گلدسته های نیزه برایش پناه بود

آیینه بود و هر قدم ازکینه ها شکست
این سنگ ها تقاص کدامین گناه بود؟

مرگ رقیه خورد رقم در خرابه! نه!
شاید زمان رد شدن از قتله گاه بود.....