خواجوی کرمانی

بنام خدا
یکی از شاعران بزرگ نیمهٔ اول قرن هشتم، کمال‌الدین محمودابن علی ا‌بن محمود معروف به «خواجوی کرمانی» است که به نخل ‌بند شاعران و لقب‌هایی چون خلاق المعانی و ملک الفضلا نیز شهرت دارد
وی در اواخر سدهٔ هفتم هجری در کرمان متولد و در دوران جوانی پس از سفرهای طولانی در شیراز اقامت گزید و با شاعران و ادیبان مشهور از جمله حافظ معاصر بوده و در نهایت در نیمهٔ سدهٔ هشتم هجری دار فانی را وداع گفت و در تنگ الله اکبر شیراز نزدیک رکناباد به خاک سپرده شد
خواجو از بیشتر دانش‌هاى عصر خود همانند ادیبان دیگر بهره مند و در بعضى موارد مانند نجوم و هیئت ذیفن بوده و قدرت او در سخنورى، در قصیده و غزل و دیگر انواع شعر، در آثارش مشهود است
از آثار ارزشمند خواجوی کرمانی می‌توان دیوان اشعار وی شامل قصاید و غزلیات، رباعیات و ترجیعات، همچنین شش مثنوی، سام نامه، گل و نوروز، روضة الانوار، همای و همایون، کمال نامه، گوهر نامه، و از آثار منثور نیز رساله ی البادیه، رساله ی سبع المثانی و رساله ی مناظره شمس و سحاب را نام برد
● در اینجا یکی از اشعار خواجوی کرمانی را مرور می نمائیم:
زتو با تو راز گویم به زبان بی زبانی
به تو از تو راه جویم به نشان بی‌نشانی
چه شوی ز دیده پنهان که چو روز می‌نماید
رخ همچو آفتابت، ز نقاب آسمانی
تو چه معنی لطیفی که مجرد از دلیلی
تو چه آیت شریفی که منزه از بیانی
ز تو دیده چون بدوزم که تویی چراغ دیده
ز تو کی کناره گیرم که تو در میان جانی
● ۱۷ دی روز بزرگداشت خواجوی کرمانی را گرامی می داریم