چشمی که دائم عیبهای دیگران را ببیند

چشمی که دائم عیب‌های دیگران را ببیند
آن عیب را به ذهن منتقل میکند
و ذهنی که دائما با عیب‌های دیگران درگیر است
آرامش ندارد، درونش متلاطم و آشفته است

در عوض چشمی که یاد گرفته است
همیشه زیبایی‌ها را ببیند، اول از همه خودش آرامش پیدا می کند

چون چشم زیبابین عیب‌های دیگران را نمی بیند و دنیای درونش دنیای قشنگی‌هاست

گرت عیبجویی بود در سرشت
نبینی ز طاووس جز پای زشت