بسم الله الرحمن الرحيم
بسم الله الرحمن الرحيم
نماز قسمت سوم :
والذين هم على صلاتهم يحافظون - و کسانی که از نمازشان محافظت می کنند.(34)(سوره معارج آیه 19 تا 23 و 34)
اگر باور کنیم که نماز، ارتباط و گفتگوی مستقیم با خداوند سبحان است، به محض اذان و شنیدن صدای مؤذن، مشتاقانه به استقبالش می رویم، اما اگر این باور در ما ایجاد و تقویت نشود، نماز برای ما کاری عادتی می شود و چه بسا حواس و ذهنمان در نماز، معطوف امور دیگری شود.
نماز، خودش هدف نیست، بلکه وسیله هدایت، رشد، کمال، معراج و قرب به خداوند سبحان است، لذا وسیله ای بسیار ضروری، کارساز و ارزشمند می باشد.
هیج کسی که به این وسیله متوسل نشود، و یا پس از اتصال رهایش کند، و یا در مواظبت و حفظ آن نکوشد، هدایت
نخواهد شد، رشد نمی کند، به کمال نرسیده و مقرب نمی گردد. بنابراین نماز، یک گنج حیاتی و بسیار ارزشمند است و هر گنجی، مراقبت، مواظبت و محافظت می خواهد. لذا صرف اقامه نماز - حتى اول وقت - کفایت ندارد، چه بسا کارهایی این نماز را فاسد کند، یا آثار به دست آمده از آن را نابود سازد. پس انسان عاقل و مؤمن، از نمازش محافظت می کند.
وَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ- و نماز را برپا داريد، و زكات را بدهيد، و رسول خدا را اطاعت كنيد تا مشمول رحمت او شويد.(سوره نور آیه 56)
رحمت یعنی وجود بخشی - الرّحمن الرّحیم، یعنی هم وجود می‌بخشد و هم وجود بخشی‌اش استمرار دارد - رحمت خدا واسعه است، یعنی هر موجودی را شامل شده است- رحمت خدا سبقت دارد، یعنی ابتدا وجود می بخشد - جود، کرم، عفو و مغفرت را از مصادیق رحمت خوانده‌اند، چرا که همه سبب ارتقای مراتب وجودی می شوند.
اما، حق تعالی یک وجود بخشی خاص دارد که ویژه مؤمنان می‌باشد، یعنی مراتب وجودی آنان را تا اعلاترین مراتب و حتی مقام محمود بالا می‌برد؛ اما این دیگر رایگان نیست و شامل همگان نمی‌شود، بلکه شرط و شروطی دارد.
نماز، اتصال و عبادت فردی است، اگر چه به جماعت اقامه شود و زکات عبادت اجتماعی می‌باشد، و فرمود که هر دو باید انجام شود، باشد که مشمول رحمت او گردید.
مناجات شعبانیه را با تفکر بخوانیم، اگر چه روزی یک یا چند فراز - إِلٰهِى كَيْفَ أَنْقَلِبُ مِنْ عِنْدِكَ بِالْخَيْبَةِ مَحْرُوماً وَقَدْ كانَ حُسْنُ ظَنِّى بِجُودِكَ أَنْ تَقْلِبَنِى بِالنَّجاةِ مَرْحُوماً - معبودم، چگونه از بارگاهت با نومیدی و محرومیت بازگردم، درحالی‌که خوش گمانی‌ام به بخشش و وجودت این بوده که مرا نجات‌یافته و بخشیده باز می‌گردانی.(پایان)
نماز قسمت سوم :
والذين هم على صلاتهم يحافظون - و کسانی که از نمازشان محافظت می کنند.(34)(سوره معارج آیه 19 تا 23 و 34)
اگر باور کنیم که نماز، ارتباط و گفتگوی مستقیم با خداوند سبحان است، به محض اذان و شنیدن صدای مؤذن، مشتاقانه به استقبالش می رویم، اما اگر این باور در ما ایجاد و تقویت نشود، نماز برای ما کاری عادتی می شود و چه بسا حواس و ذهنمان در نماز، معطوف امور دیگری شود.
نماز، خودش هدف نیست، بلکه وسیله هدایت، رشد، کمال، معراج و قرب به خداوند سبحان است، لذا وسیله ای بسیار ضروری، کارساز و ارزشمند می باشد.
هیج کسی که به این وسیله متوسل نشود، و یا پس از اتصال رهایش کند، و یا در مواظبت و حفظ آن نکوشد، هدایت
نخواهد شد، رشد نمی کند، به کمال نرسیده و مقرب نمی گردد. بنابراین نماز، یک گنج حیاتی و بسیار ارزشمند است و هر گنجی، مراقبت، مواظبت و محافظت می خواهد. لذا صرف اقامه نماز - حتى اول وقت - کفایت ندارد، چه بسا کارهایی این نماز را فاسد کند، یا آثار به دست آمده از آن را نابود سازد. پس انسان عاقل و مؤمن، از نمازش محافظت می کند.
وَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ- و نماز را برپا داريد، و زكات را بدهيد، و رسول خدا را اطاعت كنيد تا مشمول رحمت او شويد.(سوره نور آیه 56)
رحمت یعنی وجود بخشی - الرّحمن الرّحیم، یعنی هم وجود می‌بخشد و هم وجود بخشی‌اش استمرار دارد - رحمت خدا واسعه است، یعنی هر موجودی را شامل شده است- رحمت خدا سبقت دارد، یعنی ابتدا وجود می بخشد - جود، کرم، عفو و مغفرت را از مصادیق رحمت خوانده‌اند، چرا که همه سبب ارتقای مراتب وجودی می شوند.
اما، حق تعالی یک وجود بخشی خاص دارد که ویژه مؤمنان می‌باشد، یعنی مراتب وجودی آنان را تا اعلاترین مراتب و حتی مقام محمود بالا می‌برد؛ اما این دیگر رایگان نیست و شامل همگان نمی‌شود، بلکه شرط و شروطی دارد.
نماز، اتصال و عبادت فردی است، اگر چه به جماعت اقامه شود و زکات عبادت اجتماعی می‌باشد، و فرمود که هر دو باید انجام شود، باشد که مشمول رحمت او گردید.
مناجات شعبانیه را با تفکر بخوانیم، اگر چه روزی یک یا چند فراز - إِلٰهِى كَيْفَ أَنْقَلِبُ مِنْ عِنْدِكَ بِالْخَيْبَةِ مَحْرُوماً وَقَدْ كانَ حُسْنُ ظَنِّى بِجُودِكَ أَنْ تَقْلِبَنِى بِالنَّجاةِ مَرْحُوماً - معبودم، چگونه از بارگاهت با نومیدی و محرومیت بازگردم، درحالی‌که خوش گمانی‌ام به بخشش و وجودت این بوده که مرا نجات‌یافته و بخشیده باز می‌گردانی.(پایان)
۶۴۹
۱۸ فروردین ۱۴۰۳
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.