read my ill lucks(پارت ۱۷)

-اگه نامجون و بابات ازدواج کنن ما داداش میشیم
آه عمیقی میکشم:
-متاسفانه.اره
جونگکوک قیافشو مظلوم میکنه که متاسفانه واقعا مظلوم میشه:
-من نمیخوام خب!
خب منم نمیخوام!
واقعا نمیخوام!!
پس چرا از اینکه اونم نمیخواد ناراحت شدم؟
ناراحتیمو پنهون میکنم و با عمبانیت میگم:
-از خداتم باشه بچ!
خودشو مکیشه باال و با دیدنش رو تختم،جیغ میزنم:
-گمشو پایین االن تختو میشکنی!
مالفه نارنجیمو محکم میگیره:
-نمیخواممم.نمیرمممم.
اون میتونه یه بد بوی باشه با کلی تتو و پریسینگای وحشتناک هات یا یه بانی پشمالوی سفید!
تسلیم میشم:
-چته؟
-هیونگی ناراحت شدی؟
-چی؟نه...چرا؟
لبخندی میزنه و دندونای بزرگ خرگوشیش رو نشون میده:
-ولی چونه ت یه جوری شده.
ابروهامو میندازم باال:
-چجوری؟
-یه جوری که وقتی ناراحتی میشه.
پوفی میکشم:
-ولمون کن بابا.چندوقته میشناسی مگه منو؟از چونه مم خبر داری!
میخنده:
-من آدم با دقتیم.
-کامال مشخمه.برگرد رو تخت خودت جئون!
خودشو میندازه روم و تخت غيژ غیژ خطرناکی میکنه.
-وای جونگکوک دارم میترسم.برو پایین!
یکم باال و پایین میپره:
-نوچچچچ نمیرم.هیچی نمیشه.خیلی محکمه...
خودشو میکوبه رو تخت و بوم!
میریم پایین