یکی از پیام های آشکار در واکاوی رابطه حضرت اباالفضل العبّ

یکی از پیام های آشکار در واکاوی رابطه حضرت اباالفضل العبّاس و امام حسین (علیه السلام) ولایت پذیری و آرمانگراییِ اعتقادی است

در روایات منقول است که قمر بنی هاشم تا قبل از شهادت همواره ولایت دینی امام را بر نسب خونی اش با وی برتری می داد و ایشان را «سیدی» یعنی «آقا و ولی من» خطاب می کرد. اگر چه امام به خاطر علاقه ای که به رشادت ها و فضائل ابالفضل (علیه السلام) داشت، همیشه مایل بود تا از جانب وی «برادر» خطاب شود اما این رفتار حضرت عباس علیه السلام یعنی پرهیزش از استفاده از این لفظ، حاوی یک پیام اخلاقی بزرگ برای ماست.

در نگاه اباالفضل (علیه السلام) هرگز نسبت خونی و پیوند نسبی بر ولایت دینی و اعتقادی سبقت نمی گیرد تا جایی که او برای تحقق هدف ولی خود با تنی مجروح بر زمین می افتد و در لحظات پیش از شهادت نورانی خود برای اولین بار حسین بن علی (علیه السلام) را با عبارت «یا اخا أدرک أخا» ندا می دهد و لفظ «برادر» را بر زبان مبارک جاری می کند.

قطعا این برادری حاوی معنای عمیق تری نسبت به اخوت خونی است. آن بزرگوار زمانی از این لفظ استفاده کرد که تا سرحدّ جان پای آرمان امام ایستاد باشد و مرادش از «اخوت» اثبات برادری در میراث خانوادگی شان یعنی آرمان دینی پیامبر(صلی الله علیه وآله وسلم) بود. این بخش از عاشورا نیز مثل سایر ابعاد نورانی و پر مغز آن حاوی درس های بزرگ تاریخی و قابل بهره برداری برای ماست.