رمان قرار نبود قسمت20
رمان قرار نبود قسمت20
شام رو که آوردن من هنوزم سر جام نشسته بودم. آرتان دوباره درگیر پذیرایی شده بود و حواسش به من نبود ... شاید حتی اون لحظه قشنگ رو هم فراموش کرده بود ولی من حسابی تو فکرش بودم ... بعد از اینکه میز شام چیده شد همه یکی یه بشقاب برداشتن و رفتن سر میز تا هر چی که می خوان بکشن ... ولی من حتی میل به غذا هم نداشتم. بنفشه اومد کنارم و گفت:
- پاشو برا من کلاس نذار ...- تو آدمی که من بخوام برات کلاس بذارم؟- ببین با من یکی به دو نکنا ... از دست تو و آرتان دلم خونه!- وا چرا؟- فقط دوست پسر من این وسط زیادی بود؟- خب می خواستی به آرتان بگی دعوتش کنه ... یا می خواستی با خودت بیاریش ...- بهراد با کلاس تر از این حرفاست که بدون دعوت جایی بره ... منم رو به شوهر تو نمی زدم ...- باشه بابا خانوم! ببخشید من شرمنده که امشب بهتون خوش نگذشت ...شبنم با یه بشقاب پر غذا اومد و گفت:- کی گفته خوش نگذشت؟ خیلی هم خوش گذشت .... گوش به حرف این نده کسی نبود باهاش برقصه دپسرده شده. بنفشه زد تو سر شبنم و رفت که برای خودش غذا بیاره. پیدا بود که حسابی با بهراد صمیمی شده. وگرنه بنفشه آدمی نبود که به خاطر کسی تو سرش بزنه ... بیخیال به میز غذا نگاه کردم. چطور بود که من هیچ اشتهایی نداشتم؟! ظهرم که غذای درست و حسابی نخورده بودم. شبنم کنارم نشسته و در حالی که غذاشو می خورد گفت:- تو چرا نمی ری غذا بیاری؟- فعلا اشتها ندارم ...- اوهو! چه لفظ قلم! - شامتو کوفت کن ...شبنم شانه ای بالا انداخت و مشغول خوردن شد ... آرتان در حالی که یه بشقاب غذا دستش بود و مشغول صحبت با یکی از دوستاش بود بهمون نزدیک شد. آنچنان گرم حرف زدن بود که فکر کنم اصلا منو ندید ... توی همین فکرا بودم که دستشو با بشقاب گرفت به طرف من. اصلا به من نگاه هم نمی کرد و داشت سرشو در تایید حرفای دوستش تکون می داد. حس خوبی بهم دست داد و بشقاب رو گرفتم و گذاشتم روی پام. از هر غذایی یه کم برام کشیده بود. حتی نگام نکرد که ازش تشکر کنم. ازم فاصله گرفت و با دوستش به اون سمت سالن رفتن شبنم که داشت خیره خیره به ما نگاه می کرد بعد از رفتن آرتان خندید و گفت:- ای بسوزه پدر عاشقی!خندیدم ... از ته دل. اشتهام یهو باز شد و شروع کردم به خوردن.همه مهمونا رفته بودن ... آرتان مشغول جمع کردن ظرفای اضافه بود ... حتی حال نداشتم یه تیکه چیز جا به جا کنم فقط می خواستم بخوابم. باید ازش تشکر می کردم ... بایت مهمونی ... بابت تولدم ... بابت توجهش ... ولی چطور؟! اون به خاطر عکسا اینقدر منو عصبی کرده بود که الان هنوز هم نمی تونستم خودمو راضی کنم و برم ازش تشکر کنم. تو دلم گفتم:- همون موقع ازش تشکر کردی ... بیخیال دیگه بیا برو بخواب. از جا بلند شدم. سر جاش ایستاد و نگام کرد. کرواتش شل شل دور گردنش بود و یقه پیرهنش هم تا وسط سینه اش باز بود. نگام روی سینه اش میخکوب شده بود ... دوباره داشتم داغ می شدم ولی نمی خواستم من برم به طرفش. آرتان منتظر نگام می کرد. سرمو زیر انداختم و گفتم:- می رم بخوابم ...منتظر پاسخش نشدم. اونم چیزی نگفت ولی نگاه سنگینشو تا وقتی که رفتم توی اتاق روی خودم حس کردم. در اتاقو بستم و نشستم لب تخت. باید با این احساس چی کار می کردم؟ گوشیمو روی ساعت هفت کوک کردم و دراز کشیدم. می خواستم صبح بیدار بشم و قبل از رفتن به کلاس زبان خونه رو مرتب کنم. با اینکه خیلی خوابم می یومد ولی خوابم نمی برد. تصمیم گرفتم برم از داخل یخچال یه لیوان دوغ بردارم بخورم بلکه خوابم ببره .. از بچگی تا دوغ می خوردم زود خوابم می برد. از اتاق که اومدم بیرون متوجه شدم پذیرایی کامل تمیز شده ... همه ظرفای کثیف توی آشپزخونه روی هم تلمبار شده بودن ... رفتم سر یخچال و یه لیوان بزرگ دوغ ریختم و نشستم تا تهشو خوردم. ساعت سه بود ... باید زودتر می خوابیدم تا صبح راحت بیدار بشم. داشتم می رفتم توی اتاقم که حس کردم از توی اتاق آرتان یه صدایی می یاد. پاورچین پاورچین نزدیک شدم و گوش کردم:- قرار نبود چشمای من خیس بشه قرار نبود هر چی قرار نیست بشهقرار نبود دیدنت آرزوم شهقرار نبود که اینجوری تموم شه ...چشمامو بستم و زیر لب زمزمه کردم:- چرا اینقدر این آهنگو گوش می دی آرتان؟ آخه چرا؟ ساعت سه صبحه! بگیر بخواب دیگه ...عقب گرد کردم رفتم توی اتاق و دراز کشیدم روی تخت. بی اراده داشتم زیر لب زمزمه می کردم:- قرار نبود دیدنت آرزوم شه ...اینقدر شعرو خوندم تا خسته شدم و خواب چشمامو ربود.صبح از صدای آنشرلی بیدار شدم. سریع قطعش کردم و فحش دادم:- ای تو روح پدرت ...خودم جواب خودمو دادم:- تو روح پدر کی؟خنده ام گرفت و بلند شدم. آرتان خواب بود. سعی کردم زیاد سر و صدا نکنم. رفتم توی دستشویی و چند مشت آب خنک پاشیدم توی صورتم. بعدم رفتم توی آشپزخونه و مشغول شستن ظرفا شدم ... لامصب
شام رو که آوردن من هنوزم سر جام نشسته بودم. آرتان دوباره درگیر پذیرایی شده بود و حواسش به من نبود ... شاید حتی اون لحظه قشنگ رو هم فراموش کرده بود ولی من حسابی تو فکرش بودم ... بعد از اینکه میز شام چیده شد همه یکی یه بشقاب برداشتن و رفتن سر میز تا هر چی که می خوان بکشن ... ولی من حتی میل به غذا هم نداشتم. بنفشه اومد کنارم و گفت:
- پاشو برا من کلاس نذار ...- تو آدمی که من بخوام برات کلاس بذارم؟- ببین با من یکی به دو نکنا ... از دست تو و آرتان دلم خونه!- وا چرا؟- فقط دوست پسر من این وسط زیادی بود؟- خب می خواستی به آرتان بگی دعوتش کنه ... یا می خواستی با خودت بیاریش ...- بهراد با کلاس تر از این حرفاست که بدون دعوت جایی بره ... منم رو به شوهر تو نمی زدم ...- باشه بابا خانوم! ببخشید من شرمنده که امشب بهتون خوش نگذشت ...شبنم با یه بشقاب پر غذا اومد و گفت:- کی گفته خوش نگذشت؟ خیلی هم خوش گذشت .... گوش به حرف این نده کسی نبود باهاش برقصه دپسرده شده. بنفشه زد تو سر شبنم و رفت که برای خودش غذا بیاره. پیدا بود که حسابی با بهراد صمیمی شده. وگرنه بنفشه آدمی نبود که به خاطر کسی تو سرش بزنه ... بیخیال به میز غذا نگاه کردم. چطور بود که من هیچ اشتهایی نداشتم؟! ظهرم که غذای درست و حسابی نخورده بودم. شبنم کنارم نشسته و در حالی که غذاشو می خورد گفت:- تو چرا نمی ری غذا بیاری؟- فعلا اشتها ندارم ...- اوهو! چه لفظ قلم! - شامتو کوفت کن ...شبنم شانه ای بالا انداخت و مشغول خوردن شد ... آرتان در حالی که یه بشقاب غذا دستش بود و مشغول صحبت با یکی از دوستاش بود بهمون نزدیک شد. آنچنان گرم حرف زدن بود که فکر کنم اصلا منو ندید ... توی همین فکرا بودم که دستشو با بشقاب گرفت به طرف من. اصلا به من نگاه هم نمی کرد و داشت سرشو در تایید حرفای دوستش تکون می داد. حس خوبی بهم دست داد و بشقاب رو گرفتم و گذاشتم روی پام. از هر غذایی یه کم برام کشیده بود. حتی نگام نکرد که ازش تشکر کنم. ازم فاصله گرفت و با دوستش به اون سمت سالن رفتن شبنم که داشت خیره خیره به ما نگاه می کرد بعد از رفتن آرتان خندید و گفت:- ای بسوزه پدر عاشقی!خندیدم ... از ته دل. اشتهام یهو باز شد و شروع کردم به خوردن.همه مهمونا رفته بودن ... آرتان مشغول جمع کردن ظرفای اضافه بود ... حتی حال نداشتم یه تیکه چیز جا به جا کنم فقط می خواستم بخوابم. باید ازش تشکر می کردم ... بایت مهمونی ... بابت تولدم ... بابت توجهش ... ولی چطور؟! اون به خاطر عکسا اینقدر منو عصبی کرده بود که الان هنوز هم نمی تونستم خودمو راضی کنم و برم ازش تشکر کنم. تو دلم گفتم:- همون موقع ازش تشکر کردی ... بیخیال دیگه بیا برو بخواب. از جا بلند شدم. سر جاش ایستاد و نگام کرد. کرواتش شل شل دور گردنش بود و یقه پیرهنش هم تا وسط سینه اش باز بود. نگام روی سینه اش میخکوب شده بود ... دوباره داشتم داغ می شدم ولی نمی خواستم من برم به طرفش. آرتان منتظر نگام می کرد. سرمو زیر انداختم و گفتم:- می رم بخوابم ...منتظر پاسخش نشدم. اونم چیزی نگفت ولی نگاه سنگینشو تا وقتی که رفتم توی اتاق روی خودم حس کردم. در اتاقو بستم و نشستم لب تخت. باید با این احساس چی کار می کردم؟ گوشیمو روی ساعت هفت کوک کردم و دراز کشیدم. می خواستم صبح بیدار بشم و قبل از رفتن به کلاس زبان خونه رو مرتب کنم. با اینکه خیلی خوابم می یومد ولی خوابم نمی برد. تصمیم گرفتم برم از داخل یخچال یه لیوان دوغ بردارم بخورم بلکه خوابم ببره .. از بچگی تا دوغ می خوردم زود خوابم می برد. از اتاق که اومدم بیرون متوجه شدم پذیرایی کامل تمیز شده ... همه ظرفای کثیف توی آشپزخونه روی هم تلمبار شده بودن ... رفتم سر یخچال و یه لیوان بزرگ دوغ ریختم و نشستم تا تهشو خوردم. ساعت سه بود ... باید زودتر می خوابیدم تا صبح راحت بیدار بشم. داشتم می رفتم توی اتاقم که حس کردم از توی اتاق آرتان یه صدایی می یاد. پاورچین پاورچین نزدیک شدم و گوش کردم:- قرار نبود چشمای من خیس بشه قرار نبود هر چی قرار نیست بشهقرار نبود دیدنت آرزوم شهقرار نبود که اینجوری تموم شه ...چشمامو بستم و زیر لب زمزمه کردم:- چرا اینقدر این آهنگو گوش می دی آرتان؟ آخه چرا؟ ساعت سه صبحه! بگیر بخواب دیگه ...عقب گرد کردم رفتم توی اتاق و دراز کشیدم روی تخت. بی اراده داشتم زیر لب زمزمه می کردم:- قرار نبود دیدنت آرزوم شه ...اینقدر شعرو خوندم تا خسته شدم و خواب چشمامو ربود.صبح از صدای آنشرلی بیدار شدم. سریع قطعش کردم و فحش دادم:- ای تو روح پدرت ...خودم جواب خودمو دادم:- تو روح پدر کی؟خنده ام گرفت و بلند شدم. آرتان خواب بود. سعی کردم زیاد سر و صدا نکنم. رفتم توی دستشویی و چند مشت آب خنک پاشیدم توی صورتم. بعدم رفتم توی آشپزخونه و مشغول شستن ظرفا شدم ... لامصب
۴۹.۹k
۰۹ بهمن ۱۳۹۴
دیدگاه ها (۵)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.