سلام به همه

#سوال_ناشناس
کمی توهین آمیز بود اما جوابتون رو در چند بخش میدم امیدوارم متوجه اشتباهت بشی.
اول اینکه در بحث امامت دو مقوله وجود داره الف: مشروعیت ب: مقبولیت مشروعیت یعنی انتخاب از سمت خداوند که خب بی شک به استناد روایات و آیات بسسیار زیادی که در کتب شیعه و سنی آمده و محل بحث من نیست، معلوم و مبرهن هست که علی ابن ابی طالب مشروعیت رو از سمت خداوند داشتند و انتخاب خداوند بودند. اما در کنار مشروعیت، باید مقبولیت هم باشه یعنی مردم هم پذیرای امام باشند و به این فهم شعور رسیده باشند که چه کسی رو تبعیت کنند و در زمان امام علی علیه السلام، این مقبولیت از سمت مردم بدلیل سمپاشیها و خیانت بعضیها وجود نداشت تا وقتی که بعد خلیفه ی سوم مردم خودشون آمدند پشت درب خانه ی علی علیه السلام و درخواست کردند رهبری امت رو بپذیره(مراجعه کنید به خطبه ی ۳ نهج البلاغه و ببینید حضرت چی فرموده)
دوم اینکه در اعتقادات شیعه حفظ جان امام از اوجب واجباته. هم بر امت هم بر خود امام چون اگر امام نباشه خب چطور میتونه ملت رو رهبری کنه؟!پس امام بعنوان لیدر و رهبر و پیشوا بااید جان خودش رو برای مسائل مهمی مثل رهبری حفظ کنه و از طرفی به خطر انداختن جان در جایی که میدونی صددرصد به شهادت میرسی و این شهادت حاصل و نتیجه نداره(دقت کنید شهادت بدون حاصل و بی نتیجه)خب حرامه و امام علی علیه السلام میدونست قیامش بی فایدست و خب اصولا قیامش وقتی مردم نمیخواستنش فایده ای نداشت.امام قراره بر دلها حکومت کنه نه به اجبار به امامت بشینه(دقت کنید همون عدم مقبولیت از سمت مردم)ما شیعیان قائل به رهبری زورکی بر امت نیستیم و این نوع رهبری رو نمیپذیریم چون با مقبولیت همراه نیست.
سوم و مهمتر اینکه خودتون پاسخ دادین و گفتین وقتی خدا تشخیص داده که ایشون جانشین باشه، به هر دلیلی که امامت رو رها کرده،در هر صورت لیاقت نداشته. خب سوال من اینه؛ آیا نعوذ بالله خداوند اشتباه کرده و نفهمیده که انسان بی لیاقتی رو جانشین حضرت رسول کرده؟یعنی فهم شما از خدا بیشتره که شما فهمیدی اما نعوذبالله خدا نفهمید؟