هرگز از کسی که های هایِ گریه را در خلوت خودش سرداده است ن

هرگز از کسی که های‌هایِ گریه را در خلوت خودش سرداده است نخواهید با شما حرف بزند؛ او اگر اهل حرف زدن بود مطمعنا این‌همه بغض در گلویش، این‌همه ناگفته در سینه‌اش، انبار نمی‌شد که حالا از چشم‌هایش بزند بیرون.

به‌جایِ بازجویی کردن، به‌جایِ پرسیدن سؤالِ بی‌مفهوم: "چی شده؟ چرا گریه میکنی؟" فقط کنارش بنشینید و دستش را محکم بگیرید.
و از آن بهتر، سرش را بگذارید روی شانه یا سینه‌تان. اجازه بدهید ببارد، این تنها نوع حرف زدنی است که بعضی‌ها یاد دارند.

#م_سرخوش