من شعر سپید می نویسم و تو لباس عروسی ات را می پوشی دستت را می گیرند این ور و آن ورَت می برند از تو عکس می گیرند بغض می کنی اشک هایت را، با گوشه ی لباست پاک می کنی شعرم سیاه می شود......
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.