پارت 1

پارت 1
هیونینگ کای:قبول میکنی؟ بومگیو:برای اینکه از این بدبختی خلاص شم اره... یونجون:مطمعنی؟ بومگیو، ریسک بزرگیه.. الکی نیست... تو داری خودتو کوچیک میکنی، اونم کی تو.. بومگیو:میفهمی مجبورم.. باید قبول کنم.. کای، بهش بگو قبوله... یونجون:اما.. نزاشتم حرفشو ادامه بده:اما نداره.. من فردا میرم به اون خونه... کای یادت نره بهشون خبر بدی، و بعد از پشت میز بلند شدم :خداحافظ رفقا.. و رفتم... مثل همیشه... بغض راه گلومو گرفت... تند تر راه رفتم تا به خونه برسم، تا به بالشم پناه ببرم، ... بالاخره رسیدم به خونه ، خونه ای که خالی بود از هر انسانی.... روی مبل هاش ملافه ی سفید کشیده بودم، هیچ تصویری از خونه ای که قبلا شاد بود نداشتم... به اتاقم پناه بردم، درشو باز کردم و دوباره به تخت طوسی تیره ی دو نفرم خیره شدم، کمد سیاه گوشه ی اتاق، میز سفید، دیوار های سفید که پر از لکه های سیاه بودن و خودم با رنگ این کارو کرده بودم... دقیقا تو اون شب مزخرف که فهمیدن دیگه کلا تو این دنیا ی بی رحم تنها شدم... خودمو پرت کردم رو تخت و مثل همیشه بالش سفیدم و وسایل های اتاقم صدای بلند گریه هامو شنیدم. اونقدر گریه کردم که نفهمیدم کی خوابم برد