اساس سیاست آن رژیم بر وابستگی بود چند نفر دولتمرد نسبتا

اساس سیاست آن رژیم، بر وابستگی بود. چند نفر دولتمرد نسبتا شجاع یک روز در زمان رضاخان پیدا شدند و یک قرارداد نفتی را نوشتند که منافع ملت ایران، تا حدودی در آن ملاحظه شده بود. به‌خاطر انگلیسی‌ها، رضاخان با چکمه‌هایش وارد اتاق هیات دولت شد و نوشته‌های آنها - پرونده‌ی نفت - را گرفت، در آتش بخاری انداخت و جلو چشم آنها سوزاند!

این، چیزی است که خود آنها نوشته‌اند. امثال تقی‌زاده و دیگران این ماجرا را نوشته‌اند. سیاست، سیاست وابسته بود. راه‌آهن هم که می‌کشیدند، بیش از آن‌که برای ایران و تجارت ایران باشد، به نفع اتصال دو جبهه‌ی متفقین بود که آن روز بایستی علیه آلمان می‌جنگیدند.

راه‌آهن سراسری این است! (راه‌آهن شمال و جنوب برای این بود که شوروی آن روز را به جنوب، در خلیج فارس که محل استقرار انگلیسی‌ها بود وصل کنند تا بتوانند سلاح منتقل نمایند، و جبهه‌های جنگ متفقین علیه متحدین - آلمان و همکارانش - همواره قادر به دفاع باشد.)

راه‌آهن هم برای این کشیده می‌شد. طرفداران رژیم منحوس و تفاله‌های رژیم گذشته، بعد از گذشت پنجاه سال، هنوز که هنوز است، صحبت راه‌آهن شمال و جنوب را می‌کنند؛ راه‌آهنی که براساس طرحی خائنانه و بی‌توجهی به استقلال این ملت به‌وجود آمد و در آن، آبرو و شأن این ملت رعایت نشد.

امام خامنه ای(۱۳۷۶/۰۵/۱۲)