بگذار آدم ها

بگذار آدم ها
هر ڪارے ڪه می خواهند بڪنند
چشممان بزنند ،
چوب لاے چرخمان بگذارند ،
پشت سرمان حرف در بیاورند ...
این آدمها
ڪوچک و حقیرند و چشم دیدن ما را ندارند
انگشتانت را
در دستانم محڪم گره بزن ...
آخرش
من و تو براے هم می مانیم ...
تا ابد تو دنیاے منی و من مجنون تو ...
آخرش
آسمان می ماند و ماه ...
ابرهای مزاحم روزے خواهند رفت ...
پس قرارمان ،
همان جای همیشگی
همان ڪافه ے پر از راز
همان ڪنج شادے هایمان
تا ابد ور دل هم ...!!