چرا همواره مفهوم در سینمای ایران مقدم بر فُرم است؟

امروز جمعه است فیلم کوتاهی به کارگردانی محمد آهنگر و نویسندگی مرجان ریاحی است که نه‌تنها به اندازه‌ی فُرمِ دَوارش حرفِ فرهنگی نمی‌زند بلکه مفهومی را غالبِ اِشِل کرده که منجر به کج فهمی و شعارزدگی خواهد شد. مسئله در کُلِ سینمای ایران همین است. «ایران: یک انقلابِ سینمایی» از نادر تکمیل همایون کامل‌ترین مستندِ گفت‌وگو محوری است که در این‌باره ساخته شده. سینمایی که تلاش می‌کند مفهومِ شبهه‌روشن‌فکرانه خود را قالبِ اثری قرار دهد که در نهایت بر فُرم غلبه می‌کند و تماشاگر را یا می‌خنداند یا وادار به ترحم‌برانگیزی خواهد کرد. این اجبار از سر استیصال و سرخوردگی است. ما پیشرفتِ فرهنگیِ قابل قبولی از جامعه‌ی مرد سالار و جامعه‌ی کلاسیک خود نداشتیم که اینگونه با نفرت‌پراکنی از آن سخن گفته می‌شود. مفهومی در «امروز جمعه است» می‌بینیم که شکل برخورد دو نسل با مسئله هتک حرمت را در مقام مقایسه قرار می‌گیرد. اول نسلی که بلد است چگونه مدرک جمع کند تا، دختری که به آنها پناه آورده و اصلا معلوم نیست حرمتش شکسته شده یا خیر، دست و پایش بسته شود، (با فیلم گرفتن و اعتراف کردن)؛ دوم پسرِ جوانی که مشخصاً از نسل امروزی است و در حال مشاجره با مردی از جنس کلاسیکِ مردان ایرانی است که سیگار می‌کشند و صرفاً تظاهر به غیرت و در نظر گرفتن دین دارند و... قصه را نباید اسپویل کرد و از آن بدتر اصلاً قصه‌ای وجود ندارد که اسپویل شود و...
برای مطالعه متن کامل از لینک زیر استفاده کنید.
https://longtake.ir/mag/?p=25359
برای مشاهده ویدئو از لینک زیر استفاده کنید.
https://aparat.com/v/yxc24g1