پریماه:

پریماه:
‌من تو را براے باقیمانده ے عمرم مےخواستم
براے صبح هاے زود کہ
نور آفتاب روے صورتت بخورد و
آنقدر محو تماشایت شوم کہ بیدارت نکنم و
خواب بمانے

تو را براے قدم زدن در کوچہ پس کوچہ هاے تہران بزرگ و شلوغ مےخواستم کہ
پشت ویترین مغازه هاے رنگارنگش،
براے خودمان خاطراتے رنگے بسازیم و
بہ همہمہ ے آدم ها توجہے نکنیم...

تو را براے شعرهاے بلند مولانا مےخواستم کہ
چشم در چشم هم، ابیاتش را بخوانیم...
تو را براے چاے تازه دم بعدازظہر با عطر هل مےخواستم کہ
سر بر روے شانہ ات بگذارم و
ندانم کہ
در عطر تو غرق شوم یا در عطر چاے...!

من تو را براے نگرانےهاے گاه و بےگاهم مےخواستم تا بےدلیل بہ تو رنگ بزنم و بگویم:
کجایے جانِ من؟

من از آن روز...
از همان روز اول...
تو را در کنار خودم،
براے باقےمانده ے عمرم خواستہ بودم...