بخش هایی از فصل اول کتاب دغدغه های فرهنگی مقام معظم رهبر

✅بخش هایی از فصل اول کتاب دغدغه های فرهنگی مقام معظم رهبری(دامت ظله العالی):



«...و اما در عرصه ی فرهنگ، بنده به معنای واقعی کلمه احساس نگرانی می کنم. و حقیقتا دغدغه دارم. این دغدغه از آن دغدغه هایی است که آدمی به خاطر آن، گاهی ممکن است نصف شب هم از خواب بیدار شود و به درگاه پروردگار تضرع کند. من چنین دغدغه ای دارم...احساس نگرانی عمیقی دارم. البته در اثر تربیت های اولیه اسلامی احساس مبارکی در ما بوجود آمده بود. بعد هم خدای متعال منت گذاشت و کسی مثل امام را بر ما گماشت و ایشان با وجود و حرکت خود، آن احساس را که احساس امید به آینده است در ما تقویت کرد. من خدا را شاکرم که حتی برای یک لحظه هم امید خود را در همین عرصه ی پر دغدغه از دست نداده ام. اگر تلاشی می کنم، اگر حرفی می زنم همه ناشی از آن امید است...
...دغدغه فرهنگی شبیه دغدغه در میدان جنگ است و به معنای رها کردن سنگر، عقب نشینی و ناامید شدن نیست...
...این دغدغه یک وقت یک حالت حساسیت شخصی است؛ یک وقت هم ناشی از نگرش به فرهنگ است. حساسیت شخصی و گرایش های فردی، آنچنان اهمیت و ارزشی ندارد. آنچه مهم است این است که ما ببینیم واقعا فرهنگ چه تاثیری در سرنوشت کشور دارد و برای آینده ای که ما به آن علاقمندیم و برای آن کار می کنیم چقدر می تواند نقش ایفا کند..
بخش عمده فرهنگ همان عقاید و اخلاقیات یک فرد یا جامعه است. یعنی فرهنگ و رفتارهای جامعه برخاسته از عقاید و اخلاقیات جامعه است.
رفتارهای فردی و جمعی ما تحت تاثیر دو مجموعه عوامل است. یکم: استعداد، امکانات، هوش و توانایی. دوم: عامل مؤثر و جهت دهنده ذهنیت است. مراد ما از فرهنگ همان ذهنیت هاست. هر جا من تعبیر فرهنگ را به کار می برم مرادم آن معنای عامه ی فرهنگ است؛ یعنی آن ذهنیت های حاکم بر وجود انسان که رفتارهای او را به سمتی هدایت می کند، تسریع یا کند می کند...یک موجود فعال پیشرو و اثرگذار، با تبدیل محتوای ذهنی اش، به یک موجود منفعل شکست خورده تبدیل می شود.
فرهنگ مفهومی است که در حقیقت با دلِ انسان سر و کار دارد.
من به خاطر اهمیتی که معتقدم در باب موضوع فرهنگ و نفوذ فرهنگی و شخصیت فرهنگی و کاری که دوستان و دشمنان می توانند در این مورد بکنند وجود دارد- که حقیقتا با هیچ کار دیگر و با هیچ سازندگی و بنای دیگر آن را قابل مقایسه نمی دانم- از اوایل انقلاب تا کنون، از مقوله فرهنگ نگرانی و دلهره بسیار دارم. این نگرانی گاهی درک می شد گاهی نمی شد، گاهی جواب گویی می شد گاهی نمی شد...»(31/2/75)
ص 15 تا21