ی

ﻧﺸﻨﻮ ﺍﺯ ﻧﻲ..." ﻣﻦ " ﺣﮑﺎﻳﺖ ﻣﻴﮑﻨﻢ!
ﺍﺯ ﺧﺪﺍی " ﺧﻮﺩ " ﺷﮑﺎﻳﺖ ﻣﻴﮑﻨﻢ!

ﺍﺯ ﺧﺪﺍیی ﮐﻪ ﮔﻨﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻧﻬﺎﺩ!
ﺳﻴﺐ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﺫﻥ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺩ!

ﺍﺯ ﺧﺪﺍیی ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺯﻧﺪﻩ ﮐﺮﺩ!
ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﻧﻲ ﮐﻪ ﺯﺍﺩﻡ، ﺑﻨﺪﻩ ﮐﺮﺩ!

ﺣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻳﺎﺩ ﺩﺍﺩ!
ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﺩﺍﺩ!

ﭼﻮن که ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻢ ﺗﺸﻨﻪ ﮐﺮﺩ!
ﺩﺳﺖ " ﻣﻦ " ﺑﺎ ﺧﻮﻥ " ﻣﻦ " ﺁﻏﺸﺘﻪ ﮐﺮﺩ!

ﺁﺭﻱ،ﺍﻭ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﻢ ﮔﻤﺎﺭﺩ!
ﻫﺮ ﮔﻨﻪ ﺭﺍ ﭘﺎی ﻣﻦ، ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎﺭﺩ!

ﻧﺸﻨﻮ ﺍﺯ نی..." ﻣﻦ " ﺣﮑﺎﻳﺖ ﻣﻴﮑﻨﻢ!
ﺍﺯ " من ﻣﻦ " ﻣﻦ ﺷﮑﺎﻳﺖ ﻣﻴﮑﻨﻢ!

ﺍﺯ " منی " ﮐﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ!
ﺑﺲ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﺑﺎ " ﻣﻦ " ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ!

ﺍﺯ " منی " ﮐﻪ ﻣﻤﻠﻮ ﺍﺯ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺭﻳﺎﺳﺖ!
ﺍﺯ " منی " ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﻏﻞ ﺩﻳﺮ ﺁﺷﻨﺎﺳﺖ!

ﺍی " ﻣﻦ " ﺍی ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺷﻴﻄﺎﻥ، ﺷﺪﻩ!
ﺍی ﺩﺭﻧﺪﻩ ﺗﺮ، ﺯ ﻫﺮ ﺣﻴﻮﺍﻥ، ﺷﺪﻩ!

ﻧﺸﻨﻮ ﺍﺯ نی..." ﻣﻦ " ﺣﮑﺎﻳﺖ ﻣﻴﮑﻨﻢ!
ﺍﺯ " ﺗﻮ " ﻭ " ﻣﻦ " ﻣﻦ ﺷﮑﺎﻳﺖ ﻣﻴﮑﻨﻢ!!!