قُلْ لَنْ یصِیبَنا إِلَّا ما کتَبَ اللَّهُ لَنا هُوَ مَوْ

قُلْ لَنْ یصِیبَنا إِلَّا ما کتَبَ اللَّهُ لَنا هُوَ مَوْلانا وَ عَلَی اللَّهِ فَلْیتَوَکلِ الْمُؤْمِنُونَ[1]

ترجمه
بگو: هرگز جز آنچه خداوند برای ما مقرّر کرده است، به ما نخواهد رسید. او مولای ماست و مؤمنان باید تنها بر خداوند توکل کنند.

توضیح
مؤمن معتقد است هیچ چیزی برای او اتفاق نمی افتد، مگر آن که خداوند مقدّر نموده باشد. از این آیه و آیات دیگر به دست می آید که همه چیز مشمول تقدیر الهی است. «مصیبت» از جمله کلید واژه­هایی است که در آیات مرتبط با قضاء و قدر مطرح شده است. توکل به خداوند آرام بخش است. کسی که به خدا توکل می کند، نتیجه تدابیر و اقدامات خود را هرچه باشد، به آسانی می پذیرد؛ زیرا باور دارد که نتیجه کارهای او اگر بر طبق پیش بینی او باشد، صلاح او چنین بوده و اگر خلاف آن باشد، نیز مصلحت او را تأمین می کند. انسان متوکل از آینده نگرانی و اضطراب ندارد، پس با قوّت قلب و استواری به تدبیر امور می پردازد و در راه تحقق اهداف خود می کوشد.