تنهایی / روایت تنها ترین نهنگ اقیانوس

انگشتان یخ زده اش را میان جیب های ولرم خود پنهان می کند.
زورِ گرمیِ جیب ها، به سردی دستان نمی چربد.
درونش آشوب، اما از بیرون کوه یخی به نظر می آید.
"تنهایی"، چمباتمه زده بر او، انسان های درون ایستگاه مترو رو از او جدا می کند. آنقدر خود را درون خود ریخته است که احساستش درونش حل شده اند. دیگر نه تصویری، گوشه های لبش را کش می آورد و نه انسانی گوشه های ابرو هایش را کج می کند.

از سردی این تصور، بر خودم می لرزم. بگذار این صحنه را بگذاریم و برویم پا در کفش واکس زده و براق دانشمند های اتوکشیده بکنیم و با همین کفش ها، به اعماق اقیانوس...
جایی که شاهد ارکستر اعجاب انگیز گونه هایی آرام و سر به زیر، یعنی نهنگ ها هستیم. نهنگ هایی که برای ارتباط با یکدیگر، درون دریا، آواز هایی سر میدهند. امواج صوتی که فرکانسشان، در عددی بین 10 الی 39 هرتز است.

شاید بپرسید "ما را اینجا کشیده ای که درس زیست آبزیان به ما بدهی؟"
در واقع نکته ای غریب در این میان نهفته است. تنها یک نهنگ، در میان بیشمار نهنگ هایِ درونِ دریا ها، فرکانس امواج صوتی اش، بسیار بالاتر از فرکانس نهنگ های دیگر است. عددی در حدود 52 هرتز و این به معناست که او، توانایی ارتباط با دیگر نهنگ ها را ندارد.
و آنچه می نوازد و اشعاری که می سراید را تنها خود او می شنود و به گوش هیچ نهنگ عاشق دیگری نخواهد رسید. و حال، نهنگ 52 هرتزی، "تنها" در میان اقیانوس در حال سرود خواندن برای خویش و تنها خویش است.

حال به شهر خودمان برگردیم. شهری که نه یک نهنگ. اما انسان هایی 52 هرتزی در میان هیاهوی خود دارد که به نظر نمی آیند. شنیده نمی شوند و در میان اقیانوس انسان ها، به "تنهایی" در حال سرودن اشعار حزن انگیز خود، درون خود، و با خود هستند.

این اثر را به انسان های 52 هرتزی شهرمان، که تنها ترین ها، در میان شلوغی هستند، تقدیم می کنم. آنهایی که قطعا همه ما لازم است گاه کنارشان بنشینیم و به ناگفته های گوش بسپاریم 🙂 ✨

#تنهایی
#تنهایان_را_دوست_بداریم
#نهنگ_52_هرتزی
.
.
#رضایم