شهدا شرمنده ایم

شهدا شرمنده ایم

ﭘﺴﺮﺵ ﮐﻪ ﺷﻬﯿﺪﺷﺪ ﺩﻟﺶ ﺳﻮﺧﺖ. ﺁﺧﻪ ﯾﺎﺩﺵ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍ ﺳﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﭽﮕﯽ ﺑﻬﺶ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻋﺬﺭﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﻨﻪ.
ﺑﺎﺧﻮﺩﺵ ﮔﻔﺖ: ﺟﻨﺎﺯﻩ ﺵ ﺭﻭ ﮐﻪ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺻﻮﺭﺗﺸﻮ ﻣﯽ ﺑﻮﺳﻢ.
ﺁﻭﺭﺩﻧﺶ ..... ﻭﻟﯽ ﺳﺮ ﻧﺪﺍﺷﺖ...
.......
ﺗﺮﮐﺸﻬﺎ ﺷﮑﻤﺸﻮ ﭘﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻭﻟﯽ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺸﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﯿﺮﻩ ﺑﻮﺩ.
ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺯ ﻧﺸﺴﺘﻨﺶ ﺷﺪﻡ، ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻢ ﮔﻔﺖ: ﺁﻗﺎ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ، ﭼﻪ ﺟﻮﺭﻯ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ؟ﻭﺑﻌﺪﺷﻢ ﭘﺮﯾﺪ
....
ﻟﺐ ﻫﺎﯾﺶ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﯽ ﺧﺸﮏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺳﯿﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ. ﺑﺎ ﻗﻤﻘﻤﻪ ﺍﺵ ﺑﻪ ﯾﮑﯿﺸﺎﻥ ﮐﻤﯽ ﺁﺏ ﺩﺍﺩ. ﮔﻔﺖ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻫﻮﺍﯼ ﺍﺳﯿﺮ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﺎ ﻗﻤﻘﻤﻪ ﺭﻓﺖ ﺳﺮﺍﻍ ﺍﺳﯿﺮ ﺑﻌﺪﯼ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺵ ﻧﺮﺳﯿﺪ. ﺗﺮﮐﺶ ﺧﻤﭙﺎﺭﻩ  ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﻧﺪ!؟
....
ﺷﺶ ﻣﺎﻫﻲ ﺑﻮﺩ ﻣﻲ‌ﺭﻓﺖ ﺟﺒهه ﺑﻌﻀی ﺣﺮﻑ‏ﻫﺎﻳﺶﺭﺍﻧﻤﻲ‌ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ.ﻣﻲ‌ﮔﻔﺖ:ﺧﻤﭙﺎﺭﻩ‌ﻫﺎ ﻫﻢ ﭼﺸﻢ ﺩﺍﺭﻧﺪ.ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭﺳﻂ ﻣﺤﻮﻃﻪ؛ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﻲ‌ﺧﻮﺍﻧﺪﻳﻢ.ﺻﺪﺍﻱ ﺳﻮﺕ ﺧﻤﭙﺎﺭﻩ‌ﺍﻱ ﺁﻣﺪ. ﻫﺮ ﺩﻭ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻳﻢ ﺯﻣﻴﻦ.ﮔﺮﺩ ﻭ ﺧﺎﻙ‌ﻫﺎ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ،ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ،ﺍﻣﺎ ﺍﻭﻧﻪ.ﺗﺎﺯﻩ ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﺧﻤﭙﺎﺭﻩ‌ﻫﺎ ﻫﻢ ﭼﺸﻢ ﺩﺍﺭﻧﺪ
..... «ﻣﺪﺍﺡ ﺑﯽ ﺳﺮ
ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:« ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺮ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﺤﺸﺮ ﺷﻮﻡ ﻭ ﺍﺭﺑﺎﺑﻢ ﺑﯽ ﺳﺮ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﻮﺩ؟»
ﺑﻌﺪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻭﺻﯿﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﺵ ﺭﻭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻗﺒﺮﻡ ﺭﻭ ﺗﻮﯼ ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺍﻟﻤﻬﺪﯼ ﮐﻨﺪﻡ.
ﺳﺮﺍﻍ ﻗﺒﺮ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺩﯾﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﯿﮑﻠﺶ ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ. ﻭﻗﺘﯽ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﺵ ﺍﻭﻣﺪ ﻗﺒﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺑﻮﺩ
......
این مطالب رو نمیدونستم متعلق به کدامیک از شهدای میهن عزیزم ولی دلم نیومد نذارم