یادمه یکی بود ، درست وسط زندگیم و دقیقا خودِ زندگیم . اما خب اون دائم در رفت و آمد بود و هی میرفت و برمیگشت

اینقدر دوستش داشتم‌که شب ها از ترس رفتنش دائم از خواب میپریدم و هی چک میکردم که نکنه باز دم صبح رفته باشه
خلاصه که اینقدر از توهم نبودنش و تصمیم های رفتنش زجر کشیدم که
وقتی به خودم اومدم دیدم دیگه نه بودنش مهم بود دیگه واسم و
نه حتی رفتن های یه خط درمیونش ،
و جالبه که بگم حتی خودشم دیگه واسم مهم نبود .
و اوضاع زمانی خنده دار شد که زمانی که توی اوج بی تفاوتی بودم نسبت به عالم و آدم
خواست که بیاد
و برای همیشه بمونه
اما خب هر چیزی یه قیمتی داره
و قیمت بودن اون ، دقیقا رفتنش بود
و دیگه نمیخواستم که باشه .
و چقدر خنده دار بود برام زمانی که اون بالاخره تصمیم قطعی گرفته بود که بمونه ولی من حتی نمیخواستم یک ثانیه هم هرجایی که من باشم اون باشه .
الان درست وسط اصرار های مزخرفش برای بودن
دلم میخواد لباس مورد علاقمو بپوشم و برم عروسیش و
شایدم کفش مورد علاقمم بپوشم
نمیدونم بستگی به استایلم داره
اما خب تنها چیزی که برام مهمه فقط استایلمه و نه حتی بودن اون
و نه حتی بودن اون کنار هرکسی به جز من .
خلاصه که خودتون بار و بندیل رفتنی های زندگیتون رو بپیچید ،
خب که چی اصلا باشن !
باور کنید وقتی یه نفر رو با تمام وجود بخوای و از دستش بدید ،
حتی اگر هم کنارتون باشه ،
یه حسرت عمیق توی قلبتون ریشه میکنه که دیگه هیچکسی رو نمیخواد حتی اون طرف رو .
و این آغاز قشنگ ترین حس دنیا ، یعنی بی حسیه ...


#سِودا
#دلنوشته
#خودم_نوشته

▪︎- ¹⁷ فروردین ماهِ ¹⁴⁰² -▪︎

²³.²²