آنهایی که کمتر من را می شناسند همیشه می گویند خوش به حالت

آنهایی که کمتر من را می‌شناسند همیشه می‌گویند خوش به حالت! فکر می‌کنند آرامشم و شادی‌ام نتیجه‌ى بی‌خیالی‌هاست.
فکر می‌کنند من بلدم دنیا را ندیده بگیرم.
به خیالشان می‌رسد بدی‌ها را حس نمی‌کنم. آنها فکر می‌کنند دیوار شادی من به اندازه‌ی صدای خنده‌هایم بلند است.
اما کسانی هستند که بیشترمرا می‌شناسند. بیشتر در کنارم بوده‌اند و یا عمیق‌تر مرا دیده‌اند.
آنها می‌فهمند و می‌دانند که بدی‌های دنیا را خوووب دیده‌ام.
می‌بینند ناراحتی‌هایی را که روی دلم سنگینی می‌کند را بلدم با چند تا خنده‌ى بلند از سرزمین قلبم بیرون کنم.
آنهایی که مرا بیشتر می شناسند
حساب نفس‌های سنگین شده‌ام را دارند
و می‌بینند گاهی با ته‌مانده‌ى امید، تاریِ چشم‌هایم را پاک می‌کنم. آنهایی که من را بهتر می‌شناسند خوب می‌دانند همیشه قاعده‌ها برعکس است:
آدم‌هایی که زیاد می‌خندند، زیاد نمی‌خندند؛
آنهایی که دوست زیاد دارند، دوست‌های کمی پیدا می‌کنند
و آنهایی که می‌خواهند غمگین به نظر برسند غم‌های کوچک‌تری دارند.

قدر شادی را کسانی می‌دانند که قلب سنگین‌تری داشته باشند.