آه و ناله امیرالمومنین صلوات الله علیه از نداشتن یار و یا

آه و ناله امیرالمومنین صلوات الله علیه از نداشتن یار و یاورهایی چون حضرت حمزه و جعفر بن ابی طالب

#سقیفه

قَدْ رَوَی کَثِیرٌ مِنَ الْمُحَدِّثِینَ أَنَّهُ عَقِیبَ یَوْمِ السَّقِیفَهِ تَأَلَّمَ وَ تَظَلَّمَ وَ اسْتَنْجَدَ وَ اسْتَصْرَخَ حَتَّی سَئِمُوهُ الْحُضُورَ وَ الْبَیْعَهَ، وَ أَنَّهُ قَالَ- وَ هُوَ یُشِیرُ إِلَی الْقَبْرِ-:
یَ: ابْنَ أُمَّ إِنَّ الْقَوْمَ اسْتَضْعَفُونِی وَ کادُوا یَقْتُلُونَنِی (سورة الاعراف 150) وَ أَنَّهُ قَالَ: وَا جَعْفَرَاهْ! وَ لَا جَعْفَرَ لِیَ الْیَوْمَ، وَا حَمْزَتَاهْ! وَ لَا حَمْزَهَ لِیَ الْیَوْمَ.

بسیاری از روایت کنندگان نقل کرده اند که پس از حادثه سقیفه، امیر مؤمنان (صلوات الله علیه) متألم و متظلّم بود و آه و فریاد می کشید و یاری می طلبید و آنگاه که او را وادار به بیعت کردند، به قبر پیامبر اشاره کرد و خطاب به پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) چنین فرمود:
ای فرزند مادرم، این قوم، مرا ناتوان یافتند و چیزی نمانده بود که مرا بکشند (سوره اعراف 150)
و فرمود: وای جعفر من امروز جعفر ندارم؛ وای حمزه، من امروز حمزه ندارم!

بحار الأنوار - ط دارالاحیاء التراث ج 29 ص 624
شرح نهج البلاغة (ابن ابی الحدید) ج 11 ص 111
غایة المرام (بحرانی) ج 6 ص 19
أعیان الشیعة ج 4 ص 126

#فاطمیه