🌷به کدامین گناه؟ / پای صحبت اطرافیان شهید آرمان علی وردی به مناسبت چهلم شهید ادامه.....🌷

غیرت دینی بالایی داشت

یکی از دوستان قدیمی‌اش می‌گفت: «از دوران ابتدایی وارد مسجد شد و به حضور شب‌ها و نماز مغرب خیلی مقید بود. به محض اینکه به سنی رسید که فهمی از اهل بیت و از ائمه پیدا کرد در هیات‌مان بود. در محل ما هیاتی هست که مدتی در مسجد محل و بعد از مدتی در منزل پدر شهید عبدالله باقری برگزار می‌شد. آرمان دو سال به صورت مداوم خادم این مراسم بود. مسئولیت اجرای این جلسه را به عهده داشت. ما که از قدیمی‌های این جلسه بودیم همیشه خیال‌مان راحت بود که آرمان هست و جلسات منظم برگزار می‌شود. مهم‌ترین ویژگی‌اش ادبش بود، به نماز اول وقت خیلی تاکید و تقید داشت و مهم‌تر از همه غیرت دینی خیلی بالایی داشت. هم در احکام عبادی و هم در چارچوب‌های اعتقادی این غیرت را می‌دیدیم. چه در کلام و چه در رفتار و زندگی‌اش.

در جمع‌های ما که حضور پیدا می‌کرد اگر کوچکترین بی‌احترامی یا حرفی می‌خواست زده شود یا تذکر می‌داد که صحبت نکنیم. یا جمع را ترک می‌کرد. خیلی برایش مهم بود که نقد‌ها و شوخی‌های‌مان سمت بی‌ادبی برود و کسی خدای نکرده به بزرگان و بالاخص مقام رهبری اساعه ادبی نکند. علاقه شدیدی به اهل بیت داشت. در کربلا و مشهد رفتن‌هامان خیلی این ارادتش را می‌دیدیم. حتی بعضی اوقات تکرار می‌کرد که «در هیات نباید بعضی از حرف‌ها زده شود. هیات حرمت دارد.» این‌ها همه یک نشانه بود. احترامش به استاد‌ها یک نشانه بود. احترامش به پدر و مادر یک نشانه بود. الان که به گذشته نگاه می‌کنیم تازه می‌فهمیم که چه اتفاقی افتاده است. همه این نشانه‌ها را می‌بینیم. همین کار‌های کوچک و تک‌تک این قطره‌های کوچک معنویت آرمان عزیز را در دریای معنویت غرق کرد.

آخرین لحظات و دقایق قبل از حادثه در کنارش بودیم، اما چون از آسمان داشت روی سرمان سنگ می‌بارید، خیلی تمرکز و کنترل روی همه بچه‌ها نداشتیم. اصلاً دور شدن آرمان از خودمان را نفهمیدیم. داشتیم با جریانات کف خیابان مقابله می‌کردیم. صحنه سختی بود. حتی امروز به راحتی می‌گویم که نزدیک بود چند نفر از دسته گل‌های دیگر را از دست بدهیم. اما قسمت هر کسی نیست که شهید باشد. از بین این جمع فقط آرمان علی‌وردی شهادت را روزی خود کرد. من و همه رفقای آرمان فقط یک جمله داریم. «شرمنده‌ایم!» شرمنده خون شهدایی هستیم که در حادثه شاهچراغ به شهادت رسیدند. شرمنده تمام شهدایی هستیم که در این مدت و در تمام طول انقلاب تقدیم انقلاب شده است. امیدورایم که با یاد گرفتن و تمرین مرام و اخلاق‌شان و این‌که مثل آن‌ها زندگی کنیم، کمی شبیه آن‌ها شویم تا شاید این شرمندگی مان جبران شود.