نقد فیلم خورشید آن ماه

خورشید آن ماه به کارگردانی ستاره اسکندری نیازِ احساسیِ بیننده از قصه و رابطه در آن را مرتفع می‌کند. در بسیاری از آثارِ سینمایی ایران، احساس و عشق، به عنوان یک وابستگیِ نیازمند به ایثار و فداکاری نشان داده شده که آن فداکاری در مدارِ زمان یک ارزشْ شناخته می‌شود. بزرگترین تفاوتِ فیلمِ اسکندری با قاطبه‌ی سینمای ایران، بر این مدار سوار شدن و مرور دوباره آن به زبانِ امروزی، که با رشد سنی و عقلی کاراکترها روبه‌رو می‌شود، است. سینمایی که زبان موسیقایی و ادبی خود را به اندازه کشف دوباره کتاب تاریخ ادبیات ایران توسط نازنین فراهانی بلد است و تلفیقِ درستی با فرهنگِ ترسِ از دست دادن و سرکوب شدنِ احساسات دارد. احساس جمعِ مکسر حس است که به واسطه‌ی لمس تاریخ در فرهنگِ بلوچستان مبدل به اعشاری از نوستالژی‌های با ارزش شده. اگرچه معتقدم با زبانِ متفاوت، فرهنگِ متفاوت را نمی‌شود نشان داد و ثابت کرد اما همین زبان است که گاهاً برای بیننده ایجاد تفاوت می‌کند تا آنجایی که بیننده مجبور به استفاده از زیرنویس و یا دوبله باشد و...
برای مطالعه متن کامل از لینک زیر استفاده کنید.
https://longtake.ir/mag/?p=25427
برای مشاهده ویدئوی مرتبط از لینک زیر استفاده کنید.
https://aparat.com/v/ayy2o3q