هر زمان شعرِ مرا میخوانی

هر زمان شعرِ مرا میخوانی
زیر لب می گویی...
طبعِ شعرَت زیباست...
کی شدی شاعرِ شعرهای سپید ؟

چه غمِ سنگینی...
که نمیدانی تو
شعرهایَم همه از گوشه یِ چشمانِ تو
بر میخیزد ...
وَرنه من را چه به احساسِ سپید...