تفسیر قرآن
ادامه نکات تفسیری آیات 8 تا 16 سوره بلد
در آيه قبل خوانديم: آيا انسان گمان مى كند كه احدى او را نمى بيند؟ در اين آيه مى فرمايد: آيا ما براى او دو چشم قرار نداديم؟ چگونه انسان مى بيند؟ ولى خيال مى كند خدا او را نمى بيند؟
خداوند براى چشم، چند محافظ قرار داده است:
جايگاه آن را در ميان گودالى از استخوان ها قرار داده و چون چشم از پيه ساخته شده، آن را با اشك شور مخلوط كرده است تا فاسد نشود.
مژه، دربان و پلك، پوشش چشم است. ابرو، سايبان و خطوط پيشانى براى انحراف عرق به دو سوى صورت است.
هر شبانه روز ده ها هزار عكس رنگى مى گيرد، بدون آنكه به فيلم و يا تنظيمِ خاصى نياز داشته باشد. راستى آيا وجود دوربينى كه از پيه ساخته شده و دهها سال عكسبردارى و فيلمبردارى مى كند، نشانه قدرت معجزه گر الهى نيست؟!!
چشم، مظهر عاطفه و غضب و مظهر تعجب و ادب و مظهر زيبائى و عشق است.
چشم، رابط انسان با جهان خارج و زبان، وسيله ارتباط انسان با ديگر انسانها و بهترين و ارزان ترين و ساده ترين و عمومى ترين وسيله مبادلات علمى و فرهنگى و اجتماعى است.
شايد تأكيد قرآن بر دو چشم، به خاطر آن باشد كه تخمين مسافت و فاصله و عمق اشيا با يك چشم امكان پذير نيست.
بگذريم كه چشم نقش ويژه اى در زيبائى افراد دارد و يكى از راه هاى شناحت افراد است. اگر گوش يا دهان افراد پوشيده باشد به راحتى مى توان آنان را شناخت در حالى كه اگر چشم بسته باشد، شناخته نمى شوند.
چشم، دريچه دل و عشق است. شاعر مى گويد:
زدست ديده و دل هر دو فرياد
كه هر چه ديده بيند دل كند ياد
بسازم خنجرى نيشش ز فولاد
زنم بر ديده تا دل گردد آزاد
چشم، راه نفوذ در ديگران است. تفاوت شاگردى كه استاد را ببيند و در چشم او نگاه كند با شاگردى كه از طريق بلندگو يا نوار سخنى را بشنود، بسيار است.
زبان و لب، با هم كلمه را مى سازند و بدون همكارى آنها بسيارى از حروف ساخته نمى شوند.
انواع زبان ها و لهجه ها، از آثار قدرت خداست. انسان در آفريدن كلمات و جملات محدوديّتى ندارد. زبان همچنين وسيله چشيدن و تشخيص مزه هاست. جالب آنكه هر گوشه اى از زبان براى تشخيص نوعى از مزه هاست و با قدرت الهى مقدار آبى كه نياز دارد در درون دهان توليد مى شود، زبان غذا را به زير دندان ها هل مى دهد بدون آنكه خودش آسيب ببيند، زبان لقمه ها را بازرسى مى كند كه اگر استخوان و يا موئى در آن باشد شناسائى كند و در پايان، دهان را جاروب مى نمايد. از طريق همين شكاف ساده اى كه ما آن را لب مى ناميم، مكيدن، فوت كردن، جويدن، چشيدن و سخن گفتن صورت مى گيرد.
چشم و زبان و لب، هم مى توانند ابزار خير باشند و هم ابزار شرّ، لذا خداوند هر دو راه را به ما نشان داده است.
بر گرفته از کتاب الکترونیکی تفسير نور مرکز اطلاع رسانی غدیر
در آيه قبل خوانديم: آيا انسان گمان مى كند كه احدى او را نمى بيند؟ در اين آيه مى فرمايد: آيا ما براى او دو چشم قرار نداديم؟ چگونه انسان مى بيند؟ ولى خيال مى كند خدا او را نمى بيند؟
خداوند براى چشم، چند محافظ قرار داده است:
جايگاه آن را در ميان گودالى از استخوان ها قرار داده و چون چشم از پيه ساخته شده، آن را با اشك شور مخلوط كرده است تا فاسد نشود.
مژه، دربان و پلك، پوشش چشم است. ابرو، سايبان و خطوط پيشانى براى انحراف عرق به دو سوى صورت است.
هر شبانه روز ده ها هزار عكس رنگى مى گيرد، بدون آنكه به فيلم و يا تنظيمِ خاصى نياز داشته باشد. راستى آيا وجود دوربينى كه از پيه ساخته شده و دهها سال عكسبردارى و فيلمبردارى مى كند، نشانه قدرت معجزه گر الهى نيست؟!!
چشم، مظهر عاطفه و غضب و مظهر تعجب و ادب و مظهر زيبائى و عشق است.
چشم، رابط انسان با جهان خارج و زبان، وسيله ارتباط انسان با ديگر انسانها و بهترين و ارزان ترين و ساده ترين و عمومى ترين وسيله مبادلات علمى و فرهنگى و اجتماعى است.
شايد تأكيد قرآن بر دو چشم، به خاطر آن باشد كه تخمين مسافت و فاصله و عمق اشيا با يك چشم امكان پذير نيست.
بگذريم كه چشم نقش ويژه اى در زيبائى افراد دارد و يكى از راه هاى شناحت افراد است. اگر گوش يا دهان افراد پوشيده باشد به راحتى مى توان آنان را شناخت در حالى كه اگر چشم بسته باشد، شناخته نمى شوند.
چشم، دريچه دل و عشق است. شاعر مى گويد:
زدست ديده و دل هر دو فرياد
كه هر چه ديده بيند دل كند ياد
بسازم خنجرى نيشش ز فولاد
زنم بر ديده تا دل گردد آزاد
چشم، راه نفوذ در ديگران است. تفاوت شاگردى كه استاد را ببيند و در چشم او نگاه كند با شاگردى كه از طريق بلندگو يا نوار سخنى را بشنود، بسيار است.
زبان و لب، با هم كلمه را مى سازند و بدون همكارى آنها بسيارى از حروف ساخته نمى شوند.
انواع زبان ها و لهجه ها، از آثار قدرت خداست. انسان در آفريدن كلمات و جملات محدوديّتى ندارد. زبان همچنين وسيله چشيدن و تشخيص مزه هاست. جالب آنكه هر گوشه اى از زبان براى تشخيص نوعى از مزه هاست و با قدرت الهى مقدار آبى كه نياز دارد در درون دهان توليد مى شود، زبان غذا را به زير دندان ها هل مى دهد بدون آنكه خودش آسيب ببيند، زبان لقمه ها را بازرسى مى كند كه اگر استخوان و يا موئى در آن باشد شناسائى كند و در پايان، دهان را جاروب مى نمايد. از طريق همين شكاف ساده اى كه ما آن را لب مى ناميم، مكيدن، فوت كردن، جويدن، چشيدن و سخن گفتن صورت مى گيرد.
چشم و زبان و لب، هم مى توانند ابزار خير باشند و هم ابزار شرّ، لذا خداوند هر دو راه را به ما نشان داده است.
بر گرفته از کتاب الکترونیکی تفسير نور مرکز اطلاع رسانی غدیر
۱.۲k
۱۲ اسفند ۱۴۰۲
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.