مولای من! تو را امام غریب می*نامند، می*دانم بد میزبانی بو

مولای من! تو را امام غریب می*نامند، می*دانم بد میزبانی بودند و در مهمان*نوازی وفا نکردند. 

مولای من! بعد از گذشت روزگار، حال تو میزبان ما هستی؛ تو میزبان گریه*ها و نیازها؛ غم*ها و دلتنگی*های ما 

هستی. 
تو که غریبی را احساس کرده*ای! حال غریبه*ها به آستان کرم تو چشم دوخته*اند و به دستان پر مهرت توسل 

کرده*اند. 
مولای من! می*خواهم از زائرانی بگویم که جاده به جاده و شهر به شهر گذشته*اند تا نفسی مهمان شوند و از می 

عشق تو بنوشند. 
مولای من! می*خواهم از سنگفرش آستان مقدّست بگویم که سجده*گاه قدوم مهمانانت شده است؛ از کبوتران 

عاشقی که گرداگرد حرم پاک تو می*چرخند و تو را طواف می*کنند؛ از نسیم بگویم که بیرق گنبدت را بوسه*اران 

می*کند و عطر دلربای تو و اشک تمنای زائرانت را به اوج افلاک می*برد. 

مولای من! می*خواهم از آسمان بگویم که هر روز نه، هر ساعت نه، هر لحظه و ثانیه از تو جان می*گیرد و در 

پیشگاه شکوه تو جان می*دهد. 

ای آفتاب مهربانی! می*خواهم از خورشید بگویم که هر طلوع با انوار خود به پنجره فولاد تو چنگ می*زند و از 

ضریح تو نور می*گیرد. 

ای حجت خدا! خوش به حال جاده که از قدوم زائرانت بغض تنهایی خود را می*شکند و خاک پایشان را به سینه 

زخم*آلود خود می*زند که عمری است از طواف تو جا مانده است. 

خوش به حال رواق*ها، درها و دیوارهایی که از نفس مهمانانت پَِر می*گیرند و به ضریح پاک تو می*رسند.خوش به 

حال مناره*ها وکاشی*ها!