فواید خواندن حدیث کساء

فواید خواندن حدیث کساء:
حضرت آیت الله میرسیدعلی موحد ابطحی اصفهانی
روشـن است که برای ارتباط با خداوند عالم، هـیچ‌گونه محدودیت مکانی وجود ندارد. در هر مکانی می‌توان با پروردگار عالم ارتباط برقرار کرد و حاجات خود را از او طلبید؛ ولی مسلم است که مکان‌های پاک و مقدس، از یک سو، در ایجاد زمینه‌ی روحی بهتر، برای توجه قلبی به عالم اعلا و از سوی دیگر، به دلیل عنایات خاص پروردگار به آن مکان‌ها، دارای آثار ویژه‌ای هستند. آن‌چه در جمع بندی روایات در ارتباط با مکان دعا قابل بیان است، آن‌کـه اگـر دعـا و نـیـایـش در مکان‌هایی چون مسجدالحرام، کنار خانه‌ی کعبه، حرم مطهر امام حسین(علیه السلام) به ویژه زیر قبّه آن بزرگوار[1] و اگر هیچ یک از این‌ها میسر نشد، در مسجد مقدسی صورت گیرد، زودتر به نتیجه می‌رسد. به منظور روشن شدن نقش مکان در استجابت دعا به ذکر یک روایت بسنده می‌کنیم.

خداوند دوست دارد در مکان‌هایی او را یاد کنند
ابوهاشم جعفری، یکی از یاران برجسته‌ی امام هادی(علیه السلام) می‌گوید: روزی امام(علیه السلام) بیمار شدند و از من و محمد بن حمزهـ از دیگر یاران حضرتـ خواستند که نزد ایشان برویم. محمد بن حمزه پیش از من نزد امام(علیه السلام) رفته بود و پس از بازگشت از منزل امام(علیه السلام)، به من گفت: حضرت می‌خواهند کسی را به کربلا بفرستیم تا در حرم امام حسین(علیه السلام) برای شفای ایشان دعا کند. به محمد بن حمزه گفتم: چرا به امام(علیه السلام) جواب مثبت ندادی؟ من خود به کربلا می‌روم و برای شفای حضرت دعا می‌کنم. پس از آن وقتی به خانه‌ی امام هادی(علیه السلام) رفتم و خدمت ایشان رسیـدم، در پـاسـخ به خواسته‌ی حضرت گفتم: فدایتان شوم! خودم به کربلا می‌روم و در آن‌جا برای شمـا دعـا مـی‌کنـم. پـس از آن از محضـر امـام هـادی(علیه السلام) مرخص شدم. در راه، علی بن بـلالـ یکی از یاران امام(علیه السلام)
ـ را دیدم و دستور امام را به اطلاع او رساندم. علی بن بلال با تعجب پرسید: امام هادی(علیه السلام) به کربلا چه کار دارند؟ ایشان خود امام هستند و عظمت دارند و عظمت ایشان کمتر از کربلا نیست و ...
دیگر بار نزد امام(علیه السلام) رفتم و سخن علی بن بلال را خدمت ایشان عرض کردم. امام در پـاسـخ سـخـن او فـرمودند: به علی بن بلال می‌گفتی که رسول خدا( صلی الله علیه و آله ) با آن‌که عظمتشان از کعبه و حجرالاسود برتر بود، به دور کـعـبــه طـواف مـی‌کـردنـد و حـجـرالاسـود را می‌بوسیدند. با آن‌که حرمت مؤمن از کعبه برتر است، ‌خداوند دستور داده است که مؤمنان دور کعبه طواف کنند. پس مکان‌هایی وجود دارد که خداوند دوست دارد در آن‌ها او را یاد کنند و از او چیزی بخواهند. من هم دوست دارم که در این گونه مکان‌ها ]‌که نمونه‌ای از آن کربلاست‌[ برایم دعا شود.
سپس امام(علیه السلام) خطاب به من فرمودند: «ای ابوهاشم! چرا این مطالب را به علی بن بلال نگفتی؟» من در پاسخ عرض کردم: «فدایتان شوم! اگر من نیز به این خوبی این نکات را می‌دانستم، به طور حتم آن‌ها را به او می‌گفتم و در مورد دستور شما چون و چرا نمی‌کردم».[2]

تسلیم بودن در برابر ولایت اهل بیت(علیهم السلام)، شرط پذیرش دعا از سوی خداوند است
اگر چه هرگونه توجهی به پروردگار عالم تأثیری انکار ناپذیر دارد، ولی این نکته را نیز باید در نظر گرفت که برای وارد شدن به هرجا و کسب توفیق کامل در هر کار، باید از راه آن وارد شد. قرآن مجید در این زمینه می‌فرماید: «وَلَیْسَ الْبِرُّ بِأَنْ تَأْتُوا الْبُیُوتَ مِنْ ظُهُورِهَا وَلَکِنَّ الْبِرَّ مَنْ اتَّقَی وَاْءْتُـوا الْبُیُـوتَ مِـنْ اْءَبْـوَابِهَا وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ».[3]
بهترین راه در زمینه‌ی دعا و توسل، ‌راه‌هایی است که اهل بیت عصمت و طهارت(علیهم السلام) خود به ما نشان داده‌اند و آن، پذیرفتن ولایت آن‌ها و تلاش و کوشش خالصانه در این راه است. محمـدبن مسلم، از اصحاب امام باقر و امام صادق(علیه السلام)، در حدیثی نقل می‌کند: ‌ ‌
از امام(علیه السلام) پرسیدم: کسی را می‌شناسیم که در عبادت، خضوع و خشوع بسیار دارد، ولی امامت شما را نپذیرفته است؛ آیا عبادت‌ها و کـوشش‌های دینی او به حالش سودی دارد؟ امام(علیه السلام) در پاسخ فرمودند: ای ابامحمد! مثال ما اهل بیت، مثال آن خاندانی است که در بنی اسرائیل بودند که هرگاه چهل شب به درگاه خـدا راز و نیاز می‌کردند، دعایشان به اجابت می‌رسید، ولی یکی از آن‌ها چهل شب عبادت و راز و نیاز کرد و دعایش مستجاب نشد. آن شخص نزد حضرت عیسی(علیه السلام) رفت و گلایه کرد و از آن بزرگوار خواست که برای او دعا کنند. حضرت عیسی(علیه السلام) وضو گرفتند و نمازی خواندند و برای آن شخص دعا کردند. پس از آن، خداوند به پیامبرش وحی فرمود: بنده‌ی من از غیر آن دری که باید نزدم آید، آمد و دلش به