قشنڪَی زند ڪَی

قشنڪَی زند ڪَی
یڪیش موهای توست ...
ڪَل من !
نه این که راه بروی باد را پریشان ڪنی ...
نه !
در آغوشم بخوابی
که موهات را نفس بکشم ...
آرام در باغ روحت بچرخم
در بهشت پرتقال و نارنج
و قشنڪَی بودنت را
به تنت بڪَویم ...