رمان ارباب من پارت: ۲۸

با عصبانیت دستم رو گرفتم و بلند گفتم:

_ ازت متنفرم
_ دل به دل راه داره
_ وای نه توروخدا بیا منو دوست داشته باش!
_ اصرار نکن، راه نداره
_ هرهر بانمک، دیشب کجا خوابیدی؟
_ پیش تو

حرفش باعث عصبانیتم شد و خواستم چیزی بگم اما به سالن پایین رسیدیم و اونم من رو روی زمین گذاشت.
همه افراد توی سالن با تعجب به ما نگاه کردن اما من بی توجه بهشون رو به اون عوضی گفتم:

_ تو نفهم ترین آدمی هستی که من دیدم!

توجهی بهم نکرد و سرجاش پشت میز نشست و گفت:

_ خب دیگه میتونیم شروع کنیم!

پوزخندی زدم و گفتم:

_ من عمراً با شماها هم سفره نمیشم، از همتون متنفرم!
_ نمیای بخوری؟
_ نه
_ اوکی

بشقاب غذای من رو برداشت و همش روی زمین خالی کرد و گفت:

_ همه غذات رو میخوری و بعد هم زمین رو تمیز میکنی، یه دونه برنج روی زمین نبینم!

با عصبانیت نگاهی به غذاهای کثیف روی زمین انداختم و گفتم:

_ مگه من حیوونم؟
_ آره و فکر کنم یادت رفته واکسن هاریت رو بزنی!

این رو که گفت همه نگهبانا با پوزخند و خدمتکارها و اکرم خانم با ترس نگاه کردن!

نفس عمیقی کشیدم تا آروم بشم اما فایده ای نداشت پس با عصبانیت به سمتش رفتم و دستم رو توی بشقابش فرو کردم و یه مشت برنج رو به زور توی دهن کثیفش جا دادم و گفتم:

_ نوش جون

دستم رو پس زد و بلند شد ایستاد و گفت:

_ چیکار کردی؟
_ مگه ندیدی؟ تکرار کنم تا ببینی؟

محکم به سمت عقب هلم داد که روی زمین پرت شدم!
اومد جلو، خم شد و یقم رو گرفت و مشتش رو بالا برد که اکرم خانم با نگرانی گفت:

_ آقا تورو خدا آروم باشید

و همین باعث شد مشتش بین راه متوقف بشه!
دندوناش رو روی هم فشار داد و گفت:

_ میدونی عاقبت این لجبازی ها اصلا خوب نیست!
_ من دیگه چیزی برای از دست دادن ندارم!
_ جفتمون خوب میدونیم که داری!

احتمالا منظورش دخترونگیم بود و واقعا این تنها چیزی بود که برام مونده بود و اگه از دستش میدادم به پوچ تبدیل میشدم...