مناجات امری است فردی میان عبد و معبود در کنجی خلوت نیم

مناجات امری است فردی، میان عبد و معبود، در کنجی خلوت، نیمه شب، به دور از هیاهوی روز و پنهان از نظر دیگران. متن مناجات‌ها احوالات باطنی بنده است، با پروردگارش راز و نیاز می‌کند، از آنچه کرده و کسی خبردار نیست می‌گوید و طلب رحمت و مغفرت دارد. در روایات هم عبادت پنهان برتر از آشکار دانسته شده، در مورد همین دعای کمیل آمده که جناب کمیل، امیرالمومنین (ع) را در حال سجده دیده که این دعا را تک و تنها زمزمه می‌کند

حالا اوضاع دگرگون شده، مرز امر فردی و اجتماعی از بین رفته و لحظه لحظه زندگی با دیگران به اشتراک گذاشته می‌شود. به همین ترتیب، بُعد فردی مناجات هم کمرنگ شده، یا حالِ نشستن در خانه و خلوت کردن نیست، یا حالش هست اما جایش نیست، آنقدر فضاها کوچک شده که دیگر جای خلوتی در خانه پیدا نمی‌شود، فلذا به اجبار یا اختیار، در هر صورت از خانه بیرون رفته و دنبال مراسمی می‌گردیم تا از زبان دیگری با خدای خود مناجات کنیم

اما مناجات خواندن ادب و آدابی دارد، هر کسی شایسته نشستن در این جایگاه نیست، مداحی نیست که هر طفل نوپایی با پردازش نور و صدا یا حفظ اشعار و تولید محتوای تصویری برای خودش اسم و رسمی دست و پا کند، سلامت نفس و مراقبه لازم دارد تا بتوان واسطه فیض شد، نمی توان از پشت بلندگو الفاظ ناشایست به کار برد یا هر روز با ساز و آواز در استودیو خواند یا با فلان آدم مسئله دار نشست و برخاست کرد و مناجات خوان هم شد، برای شناخت سره از ناسره، افتادگی و تواضع یکی از معیارها می تواند باشد، اینکه با دیگران و همین مستعمین جلسه‌ چگونه برخورد می‌کند. حیف است این شب‌ها به پای هر منبری هدر رود.