اسلوبودان میلوشویچ سیاستمدار صرب و یوگسلاو بود. سیاست های
اسلوبودان میلوشویچ سیاستمدار صرب و یوگسلاو بود. سیاست‌های ملی‌گرایی و کمونیست‌زدایی او به عنوان رهبر حزب و رئیس‌جمهور صربستان (۱۹۹۱ تا ۱۹۹۷) در نهایت به فروپاشی جمهوری فدرال سوسیالیستی یوگسلاوی در ۱۹۹۲ منتهی شد. از ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۰ رئیس‌جمهور جمهوری فدرال یوگسلاوی بود.
یوگسلاوی پس از مرگ تیتو دستخوش ناآرامی بود. شش جمهوری یوگسلاوی و دو استان خودمختار جمهوری صربستان، روابط خصمانه‌ای با یکدیگر داشتند. در ۱۹۷۲، ایوان استامبولیچ که رئیس یک شرکت دولتی بود و از قضا دوست قدیمی میلوشویچ هم بود، از مقام خود استعفا کرد تا رئیس اتاق بازرگانی بلگراد شود؛ میلوشویچ به جای او رئیس شد. در سال ۱۹۷۵ که استامبولیچ نخست‌وزیر صربستان شد، میلوشویچ را به ریاست بانک مهم شهر بلگراد گماشت. در ۱۹۸۲ میلوشویچ رسماً وارد کمیتهٔ اجرایی شد. دو سال بعد، استامبولیچ به رهبری حزب سوسیالیست صربستان رسید و مقام حزب سوسیالیست بلگراد را به میلوشویچ داد. در ۱۹۸۶، استامبولیچ رئیس‌جمهور صربستان شد و میلوشویچ رهبر حزب سوسیالیست صربستان.
اما در ۱۹۸۷، میلوشویچ در مقابل استامبولیچ، قد علم کرد. او در یکی از جلسات اتحادیهٔ سوسیالیست‌های صربستان، آشکارا به استامبولیچ و دراگیشا پاولویچ (رئیس حزب بلگراد)، و استراتژی کلی اتحادیه پس از مرگ تیتو تاخت. استامبولیچ، مدتی در سمت خود باقی ماند، اما قدرت خود را از دست داده بود. عاقبت در ۱۹۸۷ از سمت خود عزل شد.
میلوشویچ شیوهٔ عوام‌گرا داشت؛ او مستقیماً با مردم صحبت می‌کرد و آن‌ها را دعوت به «انقلاب ضدبوروکراتیک» می‌کرد.
او به عنوان رئیس حزب، از دولت فدرال مرکزی خواست دو استان خودمختار وویوودینا (در شمال صربستان) و کوزوو را به صربستان واگذارد.
کوزوو از سال ۱۹۷۴ از حقوقی مشابه با شش جمهوری دیگر جمهوری فدرال یوگسلاوی برخوردار بود. در ۱۹۸۹، میلوشویچ درخواست داد ماده‌ای به قانون اساسی صربستان اضافه شود که حقوق کوزوو را تا حد زیادی محدود می‌کرد. این برنامه بخشی از کمپین ملی‌گرایانهٔ میلوشویچ برای رسیدن به «صربستان بزرگ» بود؛ سرانجام میلوشویچ رئیس‌جمهور صربستان شد و تصمیم به ابطال خودمختاری کوزوو گرفت. او هدف نهایی خود را تأسیس «صربستان بزرگ» اعلام کرده بود؛
او صربستان را وارد درگیری‌هایی با کشورهای بالکان کرد و جان هزاران مسلمان و غیرصرب را گرفت.
در ۱۹۹۹، در دادگاه بین‌المللی لاهه، وی به جنایت علیه بشریت و جنایت جنگی در قلمروی کوزوو متهم شد. در ۲۰۰۱، اتهام جنایت علیه بشریت و جنایت جنگی در قلمروی کرواسی و نسل‌کشی، جنایت علیه بشریت و جنایت جنگی در قلمروی بوسنی و هرزگوین به اتهامات او افزوده شد. در نهایت، بنا شد هر سه اتهام در دادگاهی واحد رسیدگی شود. او به بازداشتگاه سازمان ملل متحد منتقل شد. اولین جلسهٔ دادگاه در فوریهٔ ۲۰۰۲ برگزار شد. تا ۲۵ فوریه روند ارائهٔ پرونده ادامه یافت و ظرف این مدت دادستان ۳۵۲ شاهد را به دادگاه احضار کرد. ۶۶ جلسهٔ دادگاه به دلیل وخامت حال میلوشویچ برگزار نشد. در نهایت در اوت ۲۰۰۴ روند دفاع آغاز شد. در دسامبر ۲۰۰۵، میلوشویچ درخواست کرد برای درمان به روسیه اعزام شود اما این درخواست در فوریهٔ ۲۰۰۶ رد شد. در تاریخ مارس ۲۰۰۶ میلوشویچ به این حکم اعتراض کرد اما ۹ روز بعد و پیش از آن که تجدیدنظری در حکم قبلی صورت بگیرد در زندان لاهه درگذشت و با مرگ میلوشویچ، محاکمهٔ ۴ سالهٔ او به اتهام نسل‌کشی، جنایت علیه بشریت و جنایت جنگی ناتمام ماند.
در سال ۲۰۱۰ وبسایت life میلوشویچ را در زمره بدترین دیکتاتورهای جهان فهرست بندی کرد.
#afhu
یوگسلاوی پس از مرگ تیتو دستخوش ناآرامی بود. شش جمهوری یوگسلاوی و دو استان خودمختار جمهوری صربستان، روابط خصمانه‌ای با یکدیگر داشتند. در ۱۹۷۲، ایوان استامبولیچ که رئیس یک شرکت دولتی بود و از قضا دوست قدیمی میلوشویچ هم بود، از مقام خود استعفا کرد تا رئیس اتاق بازرگانی بلگراد شود؛ میلوشویچ به جای او رئیس شد. در سال ۱۹۷۵ که استامبولیچ نخست‌وزیر صربستان شد، میلوشویچ را به ریاست بانک مهم شهر بلگراد گماشت. در ۱۹۸۲ میلوشویچ رسماً وارد کمیتهٔ اجرایی شد. دو سال بعد، استامبولیچ به رهبری حزب سوسیالیست صربستان رسید و مقام حزب سوسیالیست بلگراد را به میلوشویچ داد. در ۱۹۸۶، استامبولیچ رئیس‌جمهور صربستان شد و میلوشویچ رهبر حزب سوسیالیست صربستان.
اما در ۱۹۸۷، میلوشویچ در مقابل استامبولیچ، قد علم کرد. او در یکی از جلسات اتحادیهٔ سوسیالیست‌های صربستان، آشکارا به استامبولیچ و دراگیشا پاولویچ (رئیس حزب بلگراد)، و استراتژی کلی اتحادیه پس از مرگ تیتو تاخت. استامبولیچ، مدتی در سمت خود باقی ماند، اما قدرت خود را از دست داده بود. عاقبت در ۱۹۸۷ از سمت خود عزل شد.
میلوشویچ شیوهٔ عوام‌گرا داشت؛ او مستقیماً با مردم صحبت می‌کرد و آن‌ها را دعوت به «انقلاب ضدبوروکراتیک» می‌کرد.
او به عنوان رئیس حزب، از دولت فدرال مرکزی خواست دو استان خودمختار وویوودینا (در شمال صربستان) و کوزوو را به صربستان واگذارد.
کوزوو از سال ۱۹۷۴ از حقوقی مشابه با شش جمهوری دیگر جمهوری فدرال یوگسلاوی برخوردار بود. در ۱۹۸۹، میلوشویچ درخواست داد ماده‌ای به قانون اساسی صربستان اضافه شود که حقوق کوزوو را تا حد زیادی محدود می‌کرد. این برنامه بخشی از کمپین ملی‌گرایانهٔ میلوشویچ برای رسیدن به «صربستان بزرگ» بود؛ سرانجام میلوشویچ رئیس‌جمهور صربستان شد و تصمیم به ابطال خودمختاری کوزوو گرفت. او هدف نهایی خود را تأسیس «صربستان بزرگ» اعلام کرده بود؛
او صربستان را وارد درگیری‌هایی با کشورهای بالکان کرد و جان هزاران مسلمان و غیرصرب را گرفت.
در ۱۹۹۹، در دادگاه بین‌المللی لاهه، وی به جنایت علیه بشریت و جنایت جنگی در قلمروی کوزوو متهم شد. در ۲۰۰۱، اتهام جنایت علیه بشریت و جنایت جنگی در قلمروی کرواسی و نسل‌کشی، جنایت علیه بشریت و جنایت جنگی در قلمروی بوسنی و هرزگوین به اتهامات او افزوده شد. در نهایت، بنا شد هر سه اتهام در دادگاهی واحد رسیدگی شود. او به بازداشتگاه سازمان ملل متحد منتقل شد. اولین جلسهٔ دادگاه در فوریهٔ ۲۰۰۲ برگزار شد. تا ۲۵ فوریه روند ارائهٔ پرونده ادامه یافت و ظرف این مدت دادستان ۳۵۲ شاهد را به دادگاه احضار کرد. ۶۶ جلسهٔ دادگاه به دلیل وخامت حال میلوشویچ برگزار نشد. در نهایت در اوت ۲۰۰۴ روند دفاع آغاز شد. در دسامبر ۲۰۰۵، میلوشویچ درخواست کرد برای درمان به روسیه اعزام شود اما این درخواست در فوریهٔ ۲۰۰۶ رد شد. در تاریخ مارس ۲۰۰۶ میلوشویچ به این حکم اعتراض کرد اما ۹ روز بعد و پیش از آن که تجدیدنظری در حکم قبلی صورت بگیرد در زندان لاهه درگذشت و با مرگ میلوشویچ، محاکمهٔ ۴ سالهٔ او به اتهام نسل‌کشی، جنایت علیه بشریت و جنایت جنگی ناتمام ماند.
در سال ۲۰۱۰ وبسایت life میلوشویچ را در زمره بدترین دیکتاتورهای جهان فهرست بندی کرد.
#afhu
۵.۱k
۰۹ خرداد ۱۴۰۳
دیدگاه ها (۹)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.