وَ مَنْ یتَوَکلْ عَلَی اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ.

وَ مَنْ یتَوَکلْ عَلَی اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ.
هر کسی بر خدا توکل کند خداوند کفایتش می کند.
همان طور که انسان معمولًا در کارهای دنیوی برای خود وکیل بر می گزیند و بسیاری از کارهای خود را به او واگذار می کند تا آثار و نتایج درخشان و سودمندی به دست آورد. شایسته است بنده خدا نیز در همه امور به خداوند تکیه کند و او را وکیل خود قرار دهد. تاخواسته هایش بدون اضطراب و تشویش خاطر تأمین گردد.
به عبارت دیگر، کسی که در صدد است نیازهای خویش را برطرف سازد سه راه در پیش دارد.
الف: به نیروی خویش اعتماد کند
ب: به دیگران اعتماد کند و به یاری آنان چشم بدوزد.
ج: نقطه اتکای خویش را خداوند قرار دهد و از غیر او چشم بپوشد.
کسی که خداوند را به عنوان مالک و صاحب اختیار بشناسد دیگر، نیازی نمی بیند سراغ دیگری برود و دست نیاز به سوی او دراز کند.